×

Concert

24 maart 2018

Leuven Jazz 2018

Britse topjazzavond met Nubya Garcia en Zara McFarlane

Geschreven door: Dick Hovenga

Op elk jazz festival dat de wereldwijde ontwikkeling van jazz in de gaten houdt staan dit jaar in ieder geval Vlaamse en Britse muzikanten. En zelfs prominent op het programma. Op de vrijdagavond van Leuven Jazz 2018 is het podium van het Depot, de grootste concertzaal van de stad, gevuld met een prachtige afspiegeling van de happening jazz scene uit Londen.

Maar eerst even terug naar België zelf. Want rond dezelfde tijd dat de eerste act op het podium van het Depot staat speelt in het ons zo geliefde La Conserve het erg interessante Pentadox, een band waar we de komende jaren nog veel plezier aan kunnen beleven. Een band die met 3 blazers (saxofonisten Sylvain Debaisieux, Bo Van der Werf en Guillaume), een pianist (Bram de Looze) en een drummer (Samuel Ber) een mooie, opvallende basis heeft. De muziek, ergens tussen klassiek, avant-garde en geïmproviseerd in, is, wetende welke geweldige muzikanten die spelen, natuurlijk vol avontuur en nieuwe grenzen zoekend.

Zonde dat de band rond dezelfde tijd speelt als de groepen in het Depot. Een keuze maken is onherroepelijk. Hopen dat Pentadox snel meer in clubs in de Lagen Landen speelt. Maar we wilden u alvast de naam van de band meegeven.

De keuze om Nubya Garcia en haar band te gaan zien is een dubbele. Niet alleen haar kwaliteiten als saxofoniste zijn groot, maar ze weet tevens een groep muzikanten om zich heen te brengen die de crème de la crème van de Britse jazz vormen. Zo ook op deze gedenkwaardige avond op Leuven Jazz. Met onder meer Moses Boyd (ook Binker & Moses) op drums, Joe Armin-Jones (eigen plaat op Brownswood verschijnt volgende maand) op toetsen, Theon Cross (ook Sons of Kemet) op tuba hebben we alvast drie hoofdrolspelers binnen de jonge Britse jazz te pakken. Maar bij Garcia zijn er altijd weer extra muzikanten te vinden die ook door zullen gaan breken naar een groter publiek. Het podium stond vol.

Gezien de kwaliteiten van Garcia en de muzikanten om haar heen was het te verwachten dat het een spetterend concert zou worden. Alle muzikanten hadden er optimale zin in en speelden hun beste spel. Veel energie en coole composities maakten het vanaf de start een enerverend concert om naar te kijken. Met vooral Armin-Jones als uitmuntende toetsenman die elke solo een knallende opbouw meegeeft en zich daardoor steeds vol in de schijnwerpers plaatst. En de band heeft met twee drummers, waarbij Boyd de rustiger, steady, positie inneemt, een verrukkelijke energie. Toch is het uiteindelijk natuurlijk Garcia die haar kansen pakt. Met een prachtig solostuk trekt ze de aandacht moeiteloos naar zich toe, zet de band even in de schaduw.

Zara McFarlane is binnen de jonge Britse jazzscene natuurlijk al een arrivé en een groot voorbeeld te noemen. Met het vorig najaar uitgebrachte derde album Arise, waarop haar Jamaicaanse roots perfect in haar jazz waren geplaatst, maakte ze dat maar weer eens zeer duidelijk. Vanavond speelde ze met een band waarin Boyd dan weer niet speelde (hij, al jaren in haar band spelend, was de medesongschrijver en producer van Arise) maar juist saxofonist Binker Golding dan wel weer. De man die al jaren die prachtzang van McFarlane met zijn fraaie spel aanvult.

McFarlane gaf een erg mooi concert waarin dan wel de nadruk lag op haar laatst verschenen album en de subtiel met reggae versneden songs, maar waarin genoeg ruimte was voor ook wat ouder werk. McFarlane is een zeer innemende podiumpersoonlijkheid die het publiek moeiteloos in haar muziek mee trekt, zelfs al vroeg in het concert mee laat zingen. Fijn ook om te horen dat haar stem alleen maar mooier wordt. Ze heeft echt een van de allermooiste jazzstemmen van dit moment. Nog fijner ook om de wisselwerking met Golding te horen. Hij weet als geen ander met zijn spel McFarlane’s stem en de songs nog meer klankkleur te geven.

Meer Leuven Jazz 2018: