Onbekend is onbemind. Daarmee hebt u meteen de beweegreden achter dit stukje over Feather van het duo Weijters/McCullough te pakken. Beide heren kennen elkaar al wat langer, maar met het nieuwe album Feather komen ze heel intiem mooi uit de hoek.

Na een paar albums met het Bram Weijters/Chad McCullough Quartet (met bassist Piet Verbist en drummer John Bishop) bleek het voor beide muzikanten tijd voor iets nieuw. Zo is Feather een album waarop Weijters & McCullough voor het eerst vooral als duo naar voren komen : de Antwerpse Weijters, die kind aan huis is in de Rataplan, op piano, wurlitzer, fender rhodes en moog en de veelgevraagde Amerikaanse McCullough (o.a. Spin Quartet) op trompet.

Feather zou je al bij al als een erg ‘licht’ en intiem album kunnen beschouwen. Zeker als je het afzet tegen eerder werk als Imaginary Sketches, Urban Nightingale en Abstract Quantities waarmee Weijters en McCullough zichzelf internationaal op de kaart gezet hadden. In zekere zin is Feather, een vierde gezamenlijke release van het duo, een sterk uitgepuurde synthese van hun voorgeschiedenis.

Het album werkt in op gevoel, op fragiliteit en nostalgische eenzaamheid. Die weet het duo te evoceren door de muziek sober maar efficiënt te houden. De Antwerpse pianist en de Amerikaanse trompettist die elkaar de nodige ruimte geven en elkaar aanvullen, dat geeft een aandoenlijk mooi resultaat. Feather klinkt erg naturel en laat verstaan dat alles erg organisch tot stand kwam.

Het merendeel van de nieuwe composities werd door Weijters geschreven, wat de indruk zou kunnen geven dat McCullough slechts de gaten opvult. Niets is minder waar. Het erg evenwichtige Feather moet het namelijk vooral hebben van knappe interactie en samenspel, waarbij opvalt dat Weijters in zijn pianospel ook mee de bas opneemt, zodat er eigenlijk sprake is van een duo dat als een trio klinkt.

Beide muzikanten mooi balanceren daarbij tussen compositie en improvisatie. Dat hoor je bijvoorbeeld al door de opvolging van Fluid en Solid. Het duo speelt kundig tussen die uitersten en weet al van bij de start een erg sterke indruk na te laten. En met een track als Ether, lekker dalende pianolijn, voel je dat er een onderhuidse bluesy ondertoon is. Teleurstelling, de donkere kantjes van het leven (het traditionelere Endless Waiting, de mysterieuze jazz noir van Endless Lamento), ze komen allemaal aan bod op dit album. En met het filmische Different Prelude duiken er ook wat electronicainvloeden op.

Met Different But The Same is er een soort contrapunt voor The Same But Different (uit Abstract Quantities). Daarmee maakt het duo de verbinding met haar voorgeschiedenis.

Vooral naar het einde van het album toe weet het duo volop te schitteren, onder meer tijdens The Same Twelve Notes dat we kunnen omschrijven als een vingeroefening die plots boven zichzelf uitstijgt. En met het prachtig uitwaaierend Conclusion besluit het duo.

Feather is een heel intiem jazzalbum. Eentje die het verdient om goed gekoesterd te worden.