Brain//Child is een in Amsterdam opgericht en gebaseerd kwintet bestaande uit de Italiaanse tenorsaxofonist Nicolo Ricci, bassist Alessandro Fongaro, gitarist Artan Buleshkaj, Daan Demeyer op Fender Rhodes en electronics en Raf Vertessen op drums. Een uitgesproken internationale bende, met erg uiteenlopende muzikale profielen en voorkeuren. Samen spelen ze een door funkgrooves, freejazz, en verschillende noisy rockvarianten (indie-/postrock) gebaseerd mengsel.

Het debuutalbum van Brain//Child – de recentste release op het Italiaanse Honolulu Records – is ronduit fascinerend, al vraagt het ook enige inzet van de luisteraar. In de kern zijn zes originele composities te horen, waarvan sommige door fragmenten van vrije improvisatie geïntroduceerd worden. Bedoeling was om zo de luisterervaring te versterken door het album een heel eigen geluid en continuïteit mee te geven.

Niet echt een voor de hand liggend album dus, met enkele toegangsdrempels. Toch moet gezegd dat hun debuut, opgenomen in de Gentse Ledeberg studio’s, een kanjer van een auditieve trip is. Die wordt mee in de hand gewerkt door de erg bijzondere, door Carlotta Cardana ontworpen, grijszwarte hoes die een scan van half bevlekte moleculen op een lichtplaat toont. Die illustratie contrasteert heerlijk met de erg levendige, zelfs wat kosmische sound die de groep er op nahoudt.

Op het vlak van compositie zijn het vooral Buleshkaj en Demeyer die het laken naar zich toetrekken, al is Brain//Child vooreerst een groepsgebeuren. Het kwintet slaagt er op dit debuut in om een heel eigen geluid en zelfs heel eigen muziektaal te ontwikkelen, waardoor het instrumentale album echt als een samenhangend geheel overkomt. Het aardige is ook dat de groepsleden hun inspiraties echt overal gaan halen, van luchtigere tv-thema’s en ditties tot zware freejazzexploten.

Een interessante sound dus, meer dan de moeite waard om te ontdekken. Fans van een hevig door electronica beïnvloede jazzrocksound (denk pakweg aan Flying Lotus, Yussef Kamaal of The Comet Is Coming) zijn hierbij van harte uitgenodigd om Brain//Child te ontdekken.

Het duurt echter even voor het album zich écht op gang trekt. Voorzichtig breekt de Intro – weirde electronica, zachte tenorsaxofoonsounds en langzaam sudderende jazz – het album open. Maar eens die horde genomen is wat erna komt een feest van een avontuur waardoor we maar al te graag op sleeptouw genomen worden. Zeker als ook bas en drum erbij komen kijken, wordt de groeps-dynamiek helderder en krijgen we een straf muzikaal verhaal.

Een volle, drukke, grootstedelijke sound vol uitdaging en experiment, perfect op maat van de meer avontuurlijk ingestelde muziekfan. Zo zouden we het kunnen omschrijven. Maar dat zou misschien onrecht doen aan de muzikale variatie die de band tentoonspreidt. Neem een uiterst stevig uit de kluiten gewassen compositie zoals Between One And Two. Begint namelijk als een speelse oefening met muzikale toonladders, maar geraakt via tenorsaxbegeleiding alsnog in zalige jazzrockmodus.

Speelsheid (Can We Do One More?) en experiment (Wetty Sprinter) zijn de kernbegrippen van dit Brain//Child, zoveel is duidelijk. De groep heeft er zijn voordeel mee gedaan door kleinere improvisatiesessies zoals het korte Solo Piece, de voorbode van The Winding Way – een hoogtepunt – te gebruiken voor het album, zodat de eigenlijke tracks veel organischer in elkaar overvloeien. Het kwintet levert een meer dan aardig debuut af dat ons hongerig doet uitkijken naar de aanstaande tournee.