×

Concert

22 november 2013

Brad Mehldau en Mark Guiliana geniaal in de Barbican

Geschreven door: Dick Hovenga

Label: Nonesuch

mehliana-2013[1]Met een (natuurlijk) uitverkocht optreden in de Londens Barbican lieten jazzhelden Brad Mehldau en Mark Guiliana op donderdagavond  21 november horen waarom hun nieuwe project Mehliana zo’n briljante nieuwe stap voor de mannen is.

Mehliana is, zonder twijfel, het meest opvallende duoproject in jazz van dit jaar. Brad Mehldau en Mark Guiliana zijn meer dan aan elkaar gewaagd en dagen elkaar uit om het allerbeste in elkaar naar boven te halen. Mehldau wijkt voor dit project af van de piano en is naar Fender Rhodes en synthesizers doorgeschoven. Guiliana vult de composities met geniaal drumwerk in.

De grote zaal van The Barbican was reeds weken volledig uitverkocht. Een prettig gegeven omdat pas in januari het duoalbum gaat uitkomen.  Het gaf Mehldau en Guiliana de mogelijkheid het publiek hun markante nieuwe composities te presenteren die in opbouw ergens tussen electronic en jazz inzitten.

Het was geweldig om Mehldau van Rhodes naar synths en dan weer naar piano te zien overstappen. Dat de man een net zo sterke linker- als rechterhand heeft was al duidelijk maar zo virtuoos als hij nu de verschillende keyboards tegelijk bediend was echt adembenemend. Prachtige melodieën, Mehldaus kenmerk, vanuit de Rhodes opgezet en dan uitgebouwd met diepe baspartijen uit de synths en gecombineerd met een dik galmende piano creëerden een zeer spannende nieuwe sound die het spel van Mehldau een geweldige nieuwe impuls geven. Mark Guiliana was even virtuoos in echt briljant gespeelde tegendraadse drumpartijen die echt alles wat percussie zo interessant maakt in zich hadden. Weliswaar vanuit de jazz opgezet maar met dikke drum ‘n’ bass en zelfs aan dubstep verwante ritmepatronen verrijkt. Het samenspel van de mannen gaat puur op gevoel, ze kijken elkaar nauwelijks aan tijdens het spelen. Juist door de improvisatie die met de composities mogelijk is kunnen de mannen nog meer van hun meesterschap tonen.

De composities van Mehliana zijn zeker van nu, vooral door de drumpatronen maar de manier waarop de keys en synths bediend worden doen ook herinneringen oproepen naar het begin jaren 70 vermaarde CTI gevoel. Vooral het gebruik van Fender Rhodes doen muzikanten als Deodato in herinnering roepen. Juist omdat die vermaarde (en geniale) CTI sound zo slim in de composities verwerkt zit en vermengd wordt met alles wat de hedendaagse underground zo spannend maakt is Guiliania een grote aanwinst.  Het oude warme gevoel verwerkt met de sound van nu.

In jaren Brad Mehldau niet zo hard zien werken op het podium en wat een feest om hem zichzelf te zien uitdagen buiten de vermaarde triovorm waarin hij normaliter zijn indrukwekkende spel laat horen. Guiliana bewijst in samenwerking met Mehldau op dit moment de beste drummer in jazz te zijn. In tijden niet een drummer gehoord die zo de aandacht naar zich toe weet te trekken door zulk krachtig, spannend en geniaal spel. Mehliana is een droomduo.