Een nieuw album maken na het geweldige III (2014) leek wel een heel flinke klus. Dat album maakte het uit Toronto afkomstige trio terecht wereldberoemd. Heel slim dus dat ze ‘even’ een tussendoor album maakten met rapper Ghostface Killah. Sour Soul was hun ode aan de hiphop en al net zo’n prachtplaat trouwens.

Met IV is de band nu weer op eigen kracht terug. Met naast de vertrouwde drie-eenheid Matthew E Tavares (toetsen), Chester Hansen (contrabas en elektrische bas) en Alexander Sowinski (drums, sampler) nu ook Leland Whitty (sax, viool, viola en gitaar) als vaste kracht in de band. Met IV leveren ze een album af dat al net zo avontuurlijk is als de robuuste voorgangers. En met de studio en podiumervaring en de extra muziekkennis (de mannen besteden al hun geld aan oud en nieuw vinyl) worden ze alleen maar beter en hun albums in composities rijker.

Gaaf hoe hun albums eigenlijk allemaal even tot je moeten komen. Hoe ze bij een tweede en derde beluistering alleen maar beter vallen. IV is daar geen uitzondering op. De sound lijkt in eerste instantie wat lomer. Pas later valt op dat dit de arrangementen en sfeer alleen maar ten goede komt. Het blijft ongelooflijk hoe goed deze jonge muzikanten (allemaal nog onder de 25) al kunnen spelen en hoeveel muzikale intelligentie ze hebben. Dat blijft bij deze band steeds weer optimaal verbazen. Afkomstig uit de rijke underground jazzscene van Toronto (naast Montreal de stad waar jonge jazzmuzikanten zich verzamelen) groeien ze muzikaal keihard door.

IV is een album dat composities kent die allen verschillend van structuur zijn maar qua sfeer helemaal bij elkaar passen. De mannen stuiteren echt door de muziekgeschiedenis heen en pakken daaruit precies die elementen waarmee ze hun eigen stijl definiëren. Met de jazz als basis en de liefde voor alternative, r&b, hiphop, electronic en wat al niet meer hebben ze wederom een album gemaakt dat verwondert. Je stuitert van de in heerlijke verbazing in de andere. Naast al die vernuftige instrumentale composities, waarvan het met Colin Stetson gespeelde Confessions PT. II een heerlijk hoogtepunt is, horen we dan ineens Future Islands-zanger Sam Herring vol soul in Times Moves Slow. Rapper Mick Jenkins slaat genadeloos toe in het wel heel erg sterke, lekker dromerige, Hyssop of Love. Dat de mannen ook nog eens een prachtige song kunnen schrijven bewijzen ze weer eens met In Your Eyes. De song met de ijzersterke Charlotte Day Wilson in een glansrol kent een sfeer in strijkarrangementen die we kennen van de Braziliaanse legende Arthur Verocai. Afsluitstuk Cashmere kent eenzelfde sfeer en klinkt al net zo overweldigend.

IV is het alweer vijfde zeer overtuigende album van de jonge helden uit Toronto. Ze speelden dit jaar reeds op Best Kept Secret en Gent Jazz, maar dat was voordat dit geweldige nieuwe album uitkwam. Dus snel maar terugkomen als we ook dit album weer helemaal grijs hebben gedraaid en we dan willen horen hoe de songs naar een nieuwe dimensie groeien. Want als liveband is BadBadNotGood een ware sensatie.