Ze bestaan als sinds 1972, hebben bijna 30 albums uitgebracht en spelen nog steeds in de orginele line-up: Azymuth. Latin-Fusion trio uit Brazilië. Onlangs verscheen hun nieuwe, 29ste album Aurora. Wat meteen opvalt is het afzichtelijke artwork, wat nu niet verkoopbevorderend werkt voor iemand die de band niet kent en waarvan het verwonderlijk is, dat zoiets wordt goedgekeurd. Tenzij de mensen die erover gaan ook geen gevoel hebben voor esthetica. Een wanstaltige hoes, zoals we die nog maar zelden zien. Maar het gaat gelukkig om wat in deze verpakking zit. alhoewel het met de verpakking ook snor moet zitten.

Azymuth is bij liefhebbers van fusion geen onbekende en de laatste jaren duikt hun naam ook steeds meer op verzamelaars die gevuld zijn met downtempo, eclectische muziek en vooral gedraaid kan worden in hippe bars en restaurants, maar ook bij zonsop- en ondergangen, al dan niet frunnikend aan elkaar. Want de muziek van Azymuth is nooit opdringerig of te nadrukkelijk aanwezig, maar kan wel zorgen voor extra schwung in bepaalde situaties. Bovenal is er altijd wel weer die voorzichtige swing, die subtiele Fender sounds en dat ingetogen plukbasje. De heren gaan nooit over de top en houden het vooral keurig en smooth. Zo ook weer op dit album.

Wat meteen opvalt is dat de sound van Azymuth door de jaren heen nauwelijks veranderd is. Nu zijn progressie en vernieuwing niet meteen de kenmerken van het muzikale idioom waarin Azymuth actief in is. Voordat de hele downtempo generatie opstond, om vervolgens weer languit gestrekt te gaan zitten loungen op veelal slome muziek, was het veelal onduidelijk op wie Azymuth zich nu richtte: veelal kwam men uit bij verdwaalde funkateers, die gelokt werden doordat er altijd wel een Azymuth-track was met een slapbas, naast natuurlijk het geijkte fusionpubliek, die die latijns-amerikaanse invloeden ook wel konden waarderen. Maar dat hield het toch wel ver op met potentiële doelgroepen. Totdat vanuit de dance de algemene interesse voor latin, samba en aanverwante muziekstijlen populairder begonnen te worden en er opeens ook house- en drum’n bass remixen verschenen van Azymuth tracks. Zou het dan toch gaan gebeuren met dat doorbreken naar een jonger en breder publiek? Niet echt, want Azymuth duikt nog steeds maar af en toe slechts op verzamelaartjes op. Maar dat weerhoudt het trio er niet van gewoon op de eeuwen ooit ingeslagen weg verder te gaan en met regelmaat nieuwe albums uit te brengen.

Aurora kabbelt lekker voort, zonder dat er echt spannende dingen gebeuren. In het slechtste geval is het niks-aan-de-hand-hotellobby muzak, die anoniem wegtikt zonder echt een indruk achter te laten, in het normale geval is het een loom, downtempo album, waar het bij Diz No Pé even de bocht uitvliegt en er wat gas wordt gegeven. Ook Crazy Clock is geen gekke track: lekker funky met die rubberen, elastieken bassound. In My Treehouse valt op door de onvermijdelijke plukbas, maar helaas te snel ontaardt in dertien in een dozijn fusionlatinswing waarop wat teveel gepield wordt op die synths.

Azymuth’s 29ste album laat geen verrassingen horen, evenmin spannende ontwikkelingen en zal daarmee dan ook nauwelijks een nieuw publiek aanboren. Voor de tijd van het jaar echter wel een lekker album vol aangename, laidback liftmuziek, waarvan niemand het erg zal vinden wanneer het gedraaid wordt. En dezelfde mensen het ook niet zal opvallen dat het met 12 nummers alweer einde CD is.