×

Concert

21 februari 2017

Antwerps jazzfeestje met SCHNTZL en TaxiWars in Roma

Geschreven door: Philippe De Cleen

We namen de death ride die beter gekend staat als de Turnhoutsebaan en arriveerden niet gek ver van de Vantage Point Studio’s in Borgerhout, in een zo goed als volledig uitverkochte Roma. Die vormde de vrijwel ideale plek voor de dwarse, energieke jazz-meets-punkrock van TaxiWars. De Roma was slechts een enkele tussenstop in het midden van een Europese tournee ter promotie van het nieuwe Fever album. Die bracht terecht veel dansbelust volk op de been. Zij konden eerst de beentjes strekken op DJ Aldolino, al trok de op het allerlaatste niptje gerecruteerde Schntzl – die Memória de Peixe vervingen – maar traag en met mondjesmaat het publiek richting scène.

En zo zagen we hoe jazzsensatie Schntzl (of het duo Lasure-Van De Velde) met uiterst beperkte middelen trachtte om het wel héél erg roerige publiek voor zich te winnen met de tracks van hun gelijknamige debuut. Piano, drums en een handvol electronica. Meer had het zichtbaar genietende, lachende duo in sé nochtans niet nodig om er een erg gesmaakt voorprogramma van te maken, althans voor het handvol luisterende oren in de frontlinie. Het duo toverde met jazz, klassiek en postmodern en zorgde al zoekend en improviserend voor een wervelende start. Ze maakten er erg weinig woorden aan vuil en lieten de muziek (zoals Lindbergh) voor zich spreken. Schntzl dus ; een erg jong, maar van talent vergeven duo!

En dan was het de beurt aan TaxiWars uiteraard. Met saxofonist Robin Verheyen, bassist Nicolas Thys en drummer Antoine Pierre zitten er ruimschoots ervaren klasbakken in de groep. Elk hebben ze een eigen parcours en bloeiende en uitdagende muziekcarrière. En ondanks de drukke, veeleisende agenda’s legt de groep momenteel de focus op het wilde tourleven.

Toch is TaxiWars zeker geen al te vrijblijvend project, net integendeel. De muzikanten teren op de interne chemie, die zorgt voor bruisende, koortsachtig energieke, bij uitstek metropolische muziek. Noem het jazz die eigenlijk geen jazz is, toch niet in de klassieke zin van het woord. Frictie, zorgvuldig opgebouwde spanning, en een stevige dosis spelplezier en engagement. Ziedaar het format waar het kwartet – hyphenated poet Barman voorop – mee aan de slag gaat.

Barman zorgt als frontman voor beweeglijkheid, voor de moves, het occasioneel geflirt met een sampler en het lyrische, terwijl vooral de interactie tussen stersaxofonist/componist Verheyen en de tandem Thys-Pierre voor het muzikale vuurwerk zorgt. In de muziek van de groep is er het constante spel van aantrekken en afstoten tussen de muzikanten. Barman – wiens rol in TaxiWars zich in sé beperkt tot tekst, vocals en effecten – mag dan al wel eens een beeldrijke frase door de microfoon jagen, de intrinsieke kwaliteit en aantrekkingskracht van TaxiWars ligt vooral in de manier waarop de groep jazz benadert. Of anders verwoord: Barman voegt slechts een vers toe aan het trio stermuzikanten rond zich.

En zo wisselt de groep probleemloos stevige, opgejaagde momenten als een heerlijk Death Ride Through The Wet Snow of het hypernerveuze, zelfs naar freejazz neigende TaxiWars af met mid-tempo jazz waarin net saxofonist Verheyen, dé ster van de avond, het verschil maakt en met tragere, poëtischere low key passages als Recent Winds. Die song stond haast symbool voor de vele songs die de groep uit het nieuwe Fever haalde: veel minder drifterig, minder het mes-op-de-keel gevoel, maar meer dan ooit broeierig en vol van onderhuidse lyriek met aandacht voor vintage slepende, romantische passages. Zo kregen we een handvol prachtige ballads, zoals de erg relaxte opener Egyptian Nights.

De groep liet echter niet na om in de Roma een heerlijk gloeiend feestje te brouwen, net zoals ze dat tegenwoordig overal in Europa doen. Gisteren London, vandaag de Roma en morgen Haarlem aan de beurt. En dat met een bij uitstek internationale sound die het vooral moet hebben van straffe jazz, maar wie goed luisterde hoorde ook hoe de groep pakweg een heerlijke hiphopshuffle door It Went Boom! joeg en de interactie met het publiek opzocht (“sshhhhht”). En ook Borgerhout Shuffle swingde danig.

We hoorden een groep die zichtbaar genoot van de creatieve vrijheid en het hier-en-nu stevig omarmde. Verheyen schitterde op zijn saxofoon waar hij op tijd en stond zijn hele hebben en houden in blies. Dat gold helaas iets minder voor de van nature al drukke singer-in-a-state Barman die zich voor een keertje niet beperkt voelde door in de war liggende gitaarkabels en ei zo na haast “op zijn bakkes viel” door een tamboerijn en bijkluste op mini-keyboard. Als hoogtepunt noteerden we echter erg fraaie solospots van zowel Verheyen (op sopraansax) als bassist Nicolas Thys en drummer Antoine Pierre.

TaxiWars gaf een erg gesmaakt optreden. Who That? Taxiwars dus, dat de grootste indoorshow van zijn huidige tournee speelde (“1500 man. het is bijna niet te geloven”, liet Barman verstaan). Het loonde de moeite, al lag dat meer dan wat anders aan de aanwezigheid van het trio Verheyen-Thys-Pierre.