Als je je band Migration noemt weet iedereen dat je een statement maakt. Topdrummer Antonio Sanchez doet dat niets voor niets. Lines In The Sand is zowel een muzikaal als duidelijk politiek statement.

Antonio Sanchez weet als Mexicaan natuurlijk ook waar hij over praat als hij het over vluchtelingen heeft en dan vooral de Latijns-Amerikanen die Amerika binnen willen komen. Hoewel zijn ouders het geld hadden om hem in Amerika te laten studeren en hij zich in de discussie soms een buitenstaander voelt, begrijpt hij hoe de Mexicanen zich moeten voelen met een Amerikaanse president die ze van alles verwijt en de grens met een muur tussen beide landen hoger en dikker wil maken.

Lines In The Sand begint met een opname van mensen die aan de grens staan en daar door de politie worden tegengehouden en alles wat daar uit voortvloeit. De titels van alle composities zijn referenties naar wat immigranten overkomt en waar het politieke probleem ligt. Alleen daarom verdient Lines In The Sand al een optimale luisterbeurt.

Voor Lines In The Sand schreef Sanchez interessante en breed uitwaaierende composities die met toetsenman John Escreet, bassist Matt Brewer en saxofonist Chase Baird als Migration in strakke lijnen worden uitgevoerd. Met een luisterduur van 70 minuten (verrassend prominent op de hoes aangegeven) is het dan wel weer een lange zit. Maar dat heeft een andere reden.

Eerst een concert zien en dan een nieuw album luisteren is altijd een beetje vreemde ervaring. Als het concert geweldig is geweest ben je benieuwd of de composities ook op plaat zo geweldig klinken maar als je een wat ambivalent gevoel aan een concert hebt overgehouden, hoop je dat de plaat je weer de goede kant opduwt. Ik zag Sanchez en zijn nieuwe band op het geweldige Brussels Jazz in Flagey spelen en was niet onder de indruk, helaas. Vooral voortkomend uit het feit dat Sanchez zijn vrouw Thana Alexa een rol binnen de band heeft gegeven en ik het talent niet hoor. Ik dacht tijdens het concert de hele tijd: Geweldige groep muzikanten heeft hij, maar waarom doet zij mee?

Ook op het album is haar rol een irritante. Ik kan er gewoon slecht tegen als een middelmatige zangeres met de saxlijnen van een prima saxofonist als Baird gaat meezingen. Het trekt een in opzet zo lekker dikke track als Bad Hombres Y Mujeres volledig naar beneden. En Sanchez kan denken dat wat zijn grote vriend Pat Metheny (waarmee hij zoveel speelt) in zijn bands doet, hij met woordloos meezingende zangers ook kan, maar dan heb je gewoonweg meer kwaliteit nodig. Op het wanstaltige Home mag Alexa met haar middelmatige stem zelfs de leadvocalen zingen. Het moet echt niet gekker worden. Een volledig misplaatste song op een instrumentaal album. Laten we het zo zeggen: Liefdesgeluk maakt blind. En zoals bekend in de muziek: Neem je partner nooit in je band op als die niet net zo buitensporig getalenteerd is als de zwakste schakel.

Het geeft me met luisteren naar Lines In The Sand een dubbel gevoel. Je hoort de klasse van de composities en de muzikanten en ik vind de boodschap duidelijk en zeer interessant, maar de zo prominent aanwezige stem van Alexa irriteert me teveel om me bij de les te houden. Onbegrijpelijk dat zo’n groot muzikant als Sanchez dit niet hoort of er zijn ogen en oren voor sluit. De prachtige tekst waarmee het album afsluit kan daar helaas niets aan veranderen.