×

Concert

08 juli 2018

Südtirol Jazz 2018

Anni Elif verovert onze harten op Süd Tirol Jazz 2018

Geschreven door: Nausikaä de Blaauw

• fotografie door Nausikaä de Blaauw

Als je met de kabelbaan vanuit Bolzano-centrum de bergen in kabbelt, waan je je al snel in een andere wereld. De bergen glijden langs je heen en onder je niets dan groen. Als je vervolgens dan uitkomt bij een luxe hotel waar in de tuin Anni Elif optreedt met haar band, dan is het plaatje compleet. Het is vrijdagochtend en we zijn nog steeds op het Süd Tirol Jazz Festival. Als we boven op de berg aankomen, hangen er dreigende wolken boven ons. In de tuin van het hotel staat onder een boom een vleugel opgesteld.

De Zweeds-Turkse zangeres, celliste, en toetseniste Anni Elif is met haar rode lokken een prachtige verschijning, maar naar haar luisteren is minstens zo fijn. Ze verzorgt tijdens dit festival meerdere optredens met verschillende formaties. Vandaag brengt ze haar solowerk ten gehore: Edith.

Poëzie vermengt met verhalende jazz. Een ode aan de befaamde Zweedse dichtster Edith Södegran en haar werk. Haar teksten worden op een prachtige, respectvolle manier verwerkt in de composities van Elif. Samen met drie getalenteerde Scandinavische muzikanten (de Finse Pauli Lyytinen op sax, EWI, de IJslandse Sigurduur Rögnvaldsson op bas en de Finse Tuomas Turunen op piano) nam ze het album op en zij zijn nu ook hier.
01

Het is koud daar bovenop die berg. Anni trekt voor het optreden daarom twee paar sokken over elkaar aan. “We were anticipating sunny weather and used a lot of sunscreen this morning. And now this!” Ze lijkt het jammer te vinden dat het weer is omgeslagen, maar stapt er direct overheen.

De band begint met spelen en al snel zijn we ons niet langer bewust van de kou. Wat een expressieve en warme, hese stem heeft deze prachtige vrouw! Ze legt veel nuance in haar warme stem; een verademing om naar te luisteren. Haar lichte vibrato intrigeert, en is precies genoeg.

We horen lieflijke nummers met hier en daar melancholische frases, gedurfde overgangen, gevolgd door heerlijk deinende noten en gelukkig ook een fijne rust in de composities. Het lijkt wel een sprookje. Zeer melodieuze, soms bijna popachtige songs krijgen we te horen en af en toe wordt de boel op scherp gezet en verbaast ze ons met schrille gilletjes of haar stem die plotseling, maar vloeiend omlaag meandert en diep in het laag uitkomt.

Ondertussen vertelt ze ons wat meer over dichtster Sodegran. Ze heeft veel respect voor haar werk en kan zich met haar woorden identificeren. Ze spoort ons allemaal aan haar werk te gaan lezen. Lyytinen zet een paar prachtige solo’s en begeleiding neer en ook Rögnvaldsson krijgt zijn moment. Wel jammer dat Turunen een beetje op de achtergrond verdwijnt. En dat doet hij vervolgens letterlijk wanneer het harder begint te waaien en te regenen. De paraplu’s komen tevoorschijn, de piano wordt afgedekt, maar er wordt gewoon doorgespeeld. Zelfs een toegift, want het publiek is gelukkig ook niet van suiker. Edith verwent ons met prachtig werk dat je graag mee naar huis zou nemen.