Na talloze omzwervingen met diverse bezettingen (Angles 6,8,9,10,..) vormt Parede een terugkeer naar de basis. Met zijn drietjes weten respectievelijk contrabassist Ingebrigt Haker Flaten, drummer/percussionist Kjell Nordeson en de Zweedse Martin Kücher op tenor- en sopraansax het op het nieuwe album zowaar knus en gezellig te houden.

Al een dikke tien jaar kennen ze elkaar. Samengekomen op initiatief van Kücher en sindsdien een van de meest bijzondere working units in de jazzsector, naast pakweg de Australiërs van The Necks en de vikingherrie van The Thing. Met een aardige voorgeschiedenis aan concerten werd het hoog tijd om al die live-ervaringen eens te documenteren. Net dat is Parede, een ode aan Portugal maar tezelfdertijd ook een feestelijke viering van de vrije jazz. Opgenomen in de SMUP club hoor je het trio aan de slag gaan met een stukje back catalogue (Satan’s In Plain’s Clothes bijvoorbeeld), al ligt de focus natuurlijk op de heerlijke interactie tussen deze drie jazzbeulen.

Het trio behoedt zich voor al te veel structuur en laat de teugels behoorlijk vrij. Dat merk je al gelijk van bij de opener Equality & Death (mothers, fathers, where are ye?) waarin er ook een politieke, sociale ondertoon zit. In een uurtje tijd komen er zo vier stukken voorbij die fantastisch goed op elkaar aansluiten. Ook al zijn ze maar met drie, ze spelen wel degelijk alsof ze nog steeds in uitgebreide bezettingsmodus zitten. Zodoende hoor je zowel wilde, chaotische extravagantie, maar evengoed ook passages waarin net iets meer ingetogenheid aan de dag gelegd wordt. Toch is het vooral de manier waarop ze gebruik maken van vrijheid en hoe zij die creatief en expressief invullen die danig indruk maakt.

Deze heren spelen op het scherp van de snee en weten de welwillende luisteraar te boeien. Het blijft weliswaar behoorlijk experimenteel, maar luister hoe in het maar liefst drieentwintig minuten durende Francisco / By Way Of Deception er een dwarse, deels overstuurde solo zit van Küchen, waarna de groep terugkeert op het beginmotiefje en dan voel je: deze groep blijft de grenzen aftasten. Klaar en duidelijk. Spil blijft Küchen op sax, maar ook Nordeson en Hagbar Flaten laten zich zeker niet in een stil hoekje duwen. Met verzamelde en verenigde kracht halen ze op ‘Parede’ stevig uit. Het piept en het kraakt soms, maar evengoed davert het en voor je weet word je volledig opgeslorpt door dit heerlijk knetterende, vurige dollemansfeest. Van en voor het werkmansvolk. Geniet ervan !