Anat Cohen (1975), de middelste van de Cohen-family van musici uit Tel Aviv, heeft een bruisende muzikaliteit, is één en al muziek (voor de Cohen-family zie HIER en HIER op Written In Music). Haar spel – op klarinetten en saxofoon – is puur muzikaal plezier, haar eigen plezier en even groot plezier voor de luisteraar en toeschouwer. Inmiddels werkend vanuit New York, speelt zij vooral standard-repertoire waarbij ze moeiteloos een grote bandbreedte bestrijkt getuige ook de 11 stukken die op dit album langskomen: Abdullah Ibrahim (Zuidafrikaans), Pixinguinha, Buarque, Cartola (Braziliaans), Borges (Cubaans), Mack/Louiguy/Piaf (Frans), Artie Shaw, Dr. Lonnie Smith (Noord-Amerikaans). Drie stukken zijn originals: Kick off van Cohen zelf, de opener Anat’s Dance van pianist Jason Lindner en All Brothers van drummer Daniel Freedman.

Het geheim van haar werking zit hem in de combinatie van hoge muzikaliteit, instrumentbeheersing op hoog niveau en spirit, uitstraling die ze teweeg brengt. Nergens struikel je bij haar over pretentie standard-repertoire op haar volstrekt eigen manier aan te pakken. Wat er wel gebeurt: alles wat ze speelt, krijgt een intense Oosterse gloed mee die stukken van Armstrong, Ellington tot Mingus, van Chico Buarque tot in mooi schijnend licht hernieuwd laat schitteren. De ultieme versie van bekende klanken in ongekende straalkracht. Dat maakt haar muziek geliefd bij en toegankelijk voor een breed publiek. Het gaat dan wel om muziek met pit en hoge drive zoals de opener Anat’s Dance meteen duidelijk maakt. Pianist Lindner, bassist Joe Martin en drummer Daniel Freedman zijn door de wol geverfd en laten er geen gras over heen groeien. Van Anat’s Dance meteen door naar Piafs Evergreen La Vie en Rose met schitterende growls van gast Wycliffe Gordon op trombone die ook nog een kleine vocale Armstrong-reïncarnatie ten beste geeft. Kun je alleen maar ouderwets blij van worden! Het volgende All Brothers van Freedman is onmiskenbaar Westafrikaans (over zijn Bamako-connectie zie HIER op Written In Music) met mbira-klank en al. In Artie Shaw’s stamping Nightmare schallen meteen twee klarinetten: die van Cohen en van niemand minder dan de oude meester Paquito D’Rivera! Feest natuurlijk. D’Rivera blaast nog flink in drie andere stukken mee. Één daarvan, Kick Off, van Anat Cohen is een geval voor bata -trommels (gespeeld door gast Gilmar Gomes) en Cohen’s bas- klarinet. Het wisselt dan weer af met een lichtvoetiger (choro-) geval van Pixinguinha vanuit dezelfde bronnen. Ook hier weer met handtrommels.

Kortom, de luisteraar blijft flink onder vuur van schitterend gespeelde mooie duurzame stukken. Claroscuro, licht-schaduw-contrasten en helder-donker-contouren. Het zit hem in de afwisselingen en uiteraard ook in het instrumenten-palet waarop Anat Cohen te horen is: (bas)klarinet, sopraan- en tenorsaxofoon.

Anat Cohen speelt met haar kwartet donderdagavond, 14 maart, in het Bimhuis!

VIDEO
Anat Cohen en de musici van Claroscuro

VIDEO
Anat Cohen met Marian McPartland op NPR