Albare
The Road Ahead
Een beroemd Engels filosoof zei eens dat een mening alleen van belang is als je helemaal niets van een onderwerp weet of juist alles van het onderwerp weet. Van Albare had ik nog nooit een noot muziek gehoord noch had ik er ooit over gelezen. Ik begin dus zonder enige voorkennis aan het beluisteren van The Road Ahead. Wellicht levert het een mening op waar u als lezer wat aan heeft.
Wat ik hoor bevalt me wel; Albare speelt instrumentale jazz waarin de gitaar een prominente rol speelt. De muziek van Albare klinkt niet als albums van moderne jazz gitaristen als Mike Stern, John Scofield of Pat Metheny, maar ligt in het straatje van Grant Green, Jim Hall en Wes Montgomery. Gitaristen die vijftig en zestig jaar geleden furore maakten met prachtige gitaargeorienteerde jazz. Albare levert met The Road Ahead een geslaagd jazzalbum dat niemand zal storen als het ergens als achtergrondmuziek wordt gedraaid. Het rustgevende karakter is behalve de kracht ook meteen de zwakte van de band want nergens horen we spannende arrangementen of grensverleggende solo’s. De van origine Marokkaanse gitarist Albere die via Frankrijk en Israël in Australië belandde is een begaafd gitarist en weet zich omringd door getalenteerde muzikanten als pianist Phil Turcio en drummer Pablo Bencid, maar speelt te veel op safe om echt indruk te maken. Albare schrijft zelf in het bijgeleverde boekje: “In the sephardic tradition we have a prayer for the road. The Road Ahead is prayer for the vision.” Die weg blijkt dus een brede asfaltweg waarbij de avontuurlijke onverharde weggetjes helaas nooit worden ingeslagen.
The Road Ahead is Albare’s tweede album en vooral geschikt voor jazzliefhebbers die zweren bij Grant Green, Wes Montgomery en (early) George Benson. Hopelijk durven ze op het podium wat meer risico te nemen. Albere is binnenkort te zien in Amsterdam (North Sea Jazz club, 22 september), Tilburg (Paradox, 25 september) en Arnhem (Luxor, 26 september).