Maandag 26 mei 2008 was een legendarische avond in het fraaie theater The Barbican in Londen. Op het programma een ware 50 years of bossa nova avond met Joyce, Tutty Moreno, Marcos Valle, Vinicius Cantuaria, Joao Donato, Dori Caymmi, Celsa Fonseca, Carlos Lyra, Roberto Menescal en Clara Moreno. Een droomlijst in artiesten dus. In maart van dit jaar hadden alle artiesten ook al een gratis show gegeven op het strand van Ipanema in Rio de Janiero en het hele gezelschap kwam nu dus over voor een show in Londen. Vreemd genoeg was deze avond gepland net na het weekend waarin ook het The Hague Jazz festival plaats vond. Het had ook daar een absolute pracht impact gehad en het is een beetje bizar dat deze prachtige line-up alleen in Londen te zien was. Maar wij waren erbij.

Een reeds weken van te voren uitverkochte zaal biedt natuurlijk een prachtige ambiance voor artiesten. En het publiek was duidelijk in de stemming om een overweldigende avond vol legendarische bossa klanken en artiesten over zich heen te krijgen. En ze werden op hun wenken bedient. De fraaie opening werd verzorgt door zangeres/gitarist Joyce, tevens degene die de hele avond in elkaar had gezet en daardoor ook als host fungeerde. Haar versie van de Jobim klassieker Aqua de Marco was een zeer fraaie. De song wordt gezien als de allereerste bossa nova track en werd in een versie van João Gilberto naar de eeuwigheid gezongen. Het was toen 1958. Prima begin van de avond dus. Het was het startschot aan een ware bossa invasie op het podium. Carlos Lyra die een aantal eigen klassiekers speelt en Joyce vraagt mee te doen. João Donato die achter de piano plaats neemt en samen met drummer Tutty Moreno en bassist Jorge Helder (tevens de vast trio bezetting voor de Joyce concerten) een aantal pracht songs speelt. Donato achter de piano is als een mix tussen de Cubaanse Ruben Gonzales en de Latijns-Amerikaanse superster Michel Camilo en steelt de show optimaal.

Eerste hoogtepunt komt met de entree van Dori Caymmi, die met zijn donkere en zeer warme stem de bossa songs naar een bijna mysterieuze sfeer trekt. Vooral zijn versie van Jobim’s Desafinado is wonderschoon. Maar ook Roberto Menescal die samen met zijn ‘student’ Wanda Sa, de jazz-bossa zangeres/gitarist, een aantal Jobim songs en eigen songs (de man heeft ondertussen net zo’n groot oeuvre als Jobim, misschien nog wel groter) speelt overtuigt volop. Een ander hoogtepunt vormt het optreden van Clara Moreno, dochter van Joyce en ook zo getalenteerd. Met haar prachtige uitstraling en krachtige stem zingt ze, nog meer als de andere zangeressen, warme en zwoele versies van de Jobim songs de eeuwigheid in.

Na de pauze verschuiven we eerst met de zeer aangename bijna gefluisterde songs van Vinicius Cantuaria naar een latere bossa periode. Met Celsa Fonseca komen we zelfs bij een nu bossa man uit. Het album Slow Motion Bossa Nova wat hij samen met Ronaldo Bastos maakte in 2001 is een ware klassieker binnen de nieuwe lichting bossa nova artiesten. Zijn wat lome performance, die aan iemand als David Byrne doet denken, en geweldige songs geven zijn en de door hem gespeelde Jobim songs een ware elegantie mee, een swing. Hij is een van de eerste ook die zijn bossa songs op een elektrische gitaar speelt. Geweldig optreden. Ook Marcos Valle verrast, juist ook doordat zijn op samba georiënteerde songs, flink wat steviger zijn als alles wat we daarvoor gehoord hebben. Maar ja, een fijne versie van (So Nice) Summer Samba gaat er natuurlijk altijd in als koek. Vervolgens komen alle artiesten van de avond het podium op om nog een aantal Jobim songs samen te doen met de voor deze gelegenheid tot Samba de Bencao omgedoopte band. Het geeft een spetterend slot aan een gedenkwaardige avond die voor eeuwig in de gedachten zal voortduren.