Dat de populariteit van de uit Berlijn afkomstige multi-toetsenist Nils Frahm de afgelopen jaren enorm groot is geworden zal niemand die van muziek houdt ontgaan zijn. Heel opvallend voor een muzikant die geen concessies doet maar gestaag zijn eigen dwarse muzikale weg gaat. Of misschien juist daarom wel.

Met zijn albums op het vermaarde, immer intrigerende, Erased Tapes-label bouwde hij gestaag aan een imposant oeuvre. Met zijn eigenzinnige, altijd verrassende, live optredens kreeg hij vervolgens het publiek aan zijn voeten. Het dit jaar uitgebrachte solo pianoalbum –solo- en de soundtrack voor de film Victoria wist hij ook dit jaar weer muzikaal te betoveren. En dan komt er in november nog de prachtig overzichtsbox Collaborative Works uit, het samenwerkingsproject met Olafur Arnalds.

Na zijn verpletterende optreden in de Royal Festival Hall in London afgelopen zomer, als onderdeel van de BBC Radio 6 Music Proms, is er nu een door hem samengesteld deel in de vermaarde Britse LateNightTales-serie uitgekomen. Een album waarop hij zijn inspiratiebronnen blootlegt. In een enerverende blend van jazz, klassiek, electronic, minimal en eigen werk heeft hij een meesterlijke compilatie samengesteld.

De collectie songs laat zowel zijn invloeden als zijn hedendaagse helden horen en is daarmee een prachtige staalkaart van zijn muzikale gedachten. Van Nina Simone, Miles Davis, Wladimir Horowitz en Penguin Cafe Orchestra dus naar Four Tet, Boards Of Canada en Bibio. Alle tracks in fraaie volgorde achter elkaar gezet waardoor elke song perfect tot zijn recht komt. Met in totaal 23 tracks, waaronder ook nog eens een cover versie van John Cage’s 4:33 en een eigen, nieuwe compositie Them, is ook deze LateNightTales een zeer enerverende compilatie die vanaf het eerste moment tot de laatste tonen optimaal boeit, zelfs inspireert en ontroert.