×

Recensie

Electronic

16 januari 2019

Trevor Powers

Mulberry Violence

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Baby Halo

Mulberry Violence Trevor Powers Electronic 4.5 Trevor Powers – Mulberry Violence Written in Music https://writteninmusic.com

Als een artiest het lukt om gelijk al na de eerste een paar secondes van de openingstrack de aandacht te trekken, dan bouwt hij al een flinke voorsprong op. Deze indruk is van groot belang bij hoe je verder de plaat beleefd. Ga je er voor zitten, of is het achtergrondmuziek; arbeidsvitamine. Mulberry Violence valt onder de eerste categorie. Trevor Powers verruilt zijn werkveld van de dreampop gerichte eenmansproject Youth Lagoon naar de meer toegankelijke avant garde. Vanuit San Diego in Californië betoverd hij ons nu ook weer.

De kracht van XTQ Idol zit hem in de combinatie van abstracte klanken met vervreemde stemgeluidseffecten. Het op zeer jeugdige leeftijd volgen van pianolessen blijkt zijn nut te hebben. De natuurlijke manier waarop hij zichzelf hier begeleidt getuigd van groot muzikaal inzicht. De ruis roept geen irritatie op, maar maakt je nieuwsgierig naar het vervolg. Nergens komt het te moeilijk of gemaakt over. Op het laatste nog even de knipoog naar de dreampop om daarna de reis te vervolgen. Mijn aandacht heeft hij te pakken. Wat er vervolgens gehoopt wordt komt bij Dicegame daadwerkelijk uit. De sound is somberder, Trevor duikt meer de diepte in. De gesamplede schreeuw laat je intense pijn en verdriet ervaren. Het sterke pianospel moet ook hier weer genoemd worden, alsof alle witte toetsen alleen maar door zwarte zijn vervangen, zo duister eindigt de track.

Het ritmische Pretend It’s Confetti tussenstuk wordt door obscure geluiden vervormd, en wekt zelfs de indruk dat er een hartmassage apparaat in verwerkt is. De duisternis staat ook in het triphoppende soulvolle Clad in Skin centraal. De nacht doet zijn intrede, de verlokkingen van een sensuele avond achter zich latend. De jazzy saxofoontonen versterken het zomerse karakter. Trevor Powers bewijst hiermee dat hij ook geslaagde popliedjes kan produceren. Het mysterieuze Playwright krijgt de verdiende invulling. Rustgevende liefkozende instrumenten aanrakingen met hier en daar een industriële bevlieging. Zo hoor je een jeugdliefde te behandelen. Film It All wordt zwaarder en meer orkestraal ingezet. Het sfeertje is filmisch, net zoals in de titel. Gecontroleerde drums die een grondige aanpak krijgen om tot een opzwepende krachtige beat van zich te laten spreken.

Zoveel harder wordt met het ontoegankelijke industrial Squelch op ons gevoel ingespeeld, avant garde, avant la lettre. Onverwachte wendingen met een trieste openbaring in het therapeutisch bestrijden van je nachtmerries. Om vervolgens met het speelse Ache toe te slaan, werkt hier vreemd genoeg prima. Ook roept het cineastische beelden op, maar dan wel in een publieksvriendelijke context. Plaster Saint is grimmig, het veelzijdige gebruik van stemcollages geeft het een vertekend beeld, alsof ze er met meerdere zangers aan werken. De zwerm van oorverdovende soundscapes zijn noodzakelijk om vervolgens het slepende dramatiek van Common Hoax te vervolgen. Uiteindelijk afsluiten in een meditatieve werking van het dromerig eindsignaal.



  1. XTQ Idol
  2. Dicegame
  3. Pretend It's Confetti
  4. Clad In Skin
  5. Playwright
  6. Film It All
  7. Squelch
  8. Ache
  9. Plaster Saint
  10. Common Hoax