Anders Trentemøller blijft een heerlijk onvoorspelbaar muziekmaker. Ook met zijn nieuwe album Lost verzet hij weer muzikale grenzen.

Wie verwacht had dat Trentemøller na zijn meesterlijke debuut The Last Resort (2006) zou vasthouden aan donkere instrumentale tegen techno aanleunende composities werd met zijn tweede album Into The Great Wide Yonder (2010) flink op het verkeerde been gezet. Een verschuiving naar meer gezongen tracks, met een overduidelijk songstructuur, liet in eerste instantie een twijfelachtige reactie achter. Pas met meerdere luisterbeurten werd duidelijk waar Trentemøller met zijn muziek naartoe wilde. Juist daardoor werd Into The Great Wide Open een steeds weer verrassend album.

Met zijn derde album Lost vindt Trentemøller nu de ideale vorm. De gezongen tracks sluiten perfect op de instrumentale tracks aan waardoor het album een prachtig geheel is geworden. De typische Trentemøller sound wordt het gehele album overduidelijk doorgevoerd. Zoveel wordt gelijk duidelijk bij de openingstrack The Dream, met de van Low bekende zangeres Mimi Parker in de hoofdrol. De prachtzang van Parker is een overduidelijke aanvulling op de donkere Trentemøller sfeer maar geen bepalende factor. Dat de muzikale interesse van Trentemøller opvallend alternative is blijkt ook uit de andere gasten. Met onder meer Jonny Pierce (The Drums) een zeer verrassende Katzu Maikini (Blonde Redhead) en Sune Rose Wagner (The Raveonettes), is een zeer spannende, immer verrassende gastenlijst ontstaan.

Dat Trentemøller erg veel plezier beleeft aan het spelen met zijn eigen liveband wordt op Lost ook erg duidelijk. Hoewel hij de composities vrijwel in zijn eentje, in zijn eigen studio, opnam is de gelaagdheid in geluid en de instrumentatie nog diverser als voorheen. Live moet dat overweldigend gaan klinken.

Hoe mooi de gezongen tracks ook zijn, Trentemøller blijft een kunstenaar met zijn instrumentale tracks. Still On Fire, met een aan het legendarische Shriekback gelijke baslijn, en het naar industrial neigende Trails zijn ijzersterke, filmische tracks die gelaagd en ritmisch briljant klinken. Het zijn echter het onheilspellende Morphine, het meesterlijke, volledig met 60ties saus en dikke orgelpartij doortrokken, Constantinople en de briljante afsluiter Hazed die Lost een absolute aanrader maken.