In 2005 bracht Tom Vek een spannend album vol elektronische punk uit: We Have Sound. Hij sloot hiermee aan op de punkfunkgolf van de eerste vijf jaar van de nieuwe eeuw. De plaat kwam uit op het leuke label Tummy Touch van Tim ‘Love’ Lee en trok de aandacht van Island, een label dat traditiegetrouw open staat voor originele en gedurfde muziek. Helaas bracht Veks tweede plaat Leisure Seizure niet het gewenste succes en bleef het drie jaar stil.

Luck kwam enige tijd geleden uit op Moshi Moshi en Tom Vek lijkt zich met deze derde plaat weer wat te herstellen. Hopelijk is het niet te laat want hij was toch aardig uit beeld geraakt. Luck biedt in ieder geval een aantal heerlijke, frisse tracks die een mooie mix van indiepop, electro en dance laten horen. Als zanger is Vek geen natuurtalent maar zijn stem, die soms wat doet denken aan die van Karl Wallinger (World Party), weet de kar over het algemeen wel aardig te trekken.

Vooral op de eerste helft van de plaat komt een trits songs voorbij die moeilijk te weerstaan zijn. De single Sherman (Animals In The Jungle) is lekker urgent en uptempo. Tegen een donkere achtergrond en doorkliefd door scherpe synths zingt Vek – knikkend naar Tom Wolfe’s The Bonfire Of Vanities – over het snelle grotestadsleven. Broke is hierna melodieuzer maar niet minder dwingend. Een stemmig orgelmotief, strijkers, ruwe elektronica en een mooie dramatische finale; hier legt Vek wederom een heel lekkere sound neer! Op Pushing Your Luck houdt Vek het niveau nog aardig vast en gaat hij met zichzelf in duet. Het popelement krijgt hier meer ruimte, net als op Ton Of Bricks, dat een soort zware electro-reggae laat horen.

Halverwege het album komen de vocale tekortkomingen van Vek meer aan het licht en blijkt dat zijn stem zich niet overal voor leent. Bovendien weet hij die mooie, opzwepende en organische stijl ook niet altijd meer te vinden. Vervelend wordt het overigens nergens en bovendien getuigt het van lef om gewoon met een akoestische, jazzy ballad the komen (The Girl You Wouldn’t Leave For Any Other Girl).

A Mistake en You’ll Stay vallen op door een zware backdrop en ratelende percussie. The Tongue Avoids The Teeth is vervolgens weer een mooi piekmoment tegen het einde van de plaat: prima, poppy dance met ijzige retrosynths en een doeltreffende, tegendraadse onderlaag. Het zijn tracks als deze en de eerdergenoemde hoogtepunten aan het begin van de plaat die ervoor zorgen dat Luck toch nog regelmatig uit de kast zult getrokken gaat worden.