Wat mij betreft is het nummer Invaders Must Die van het gelijknamige album uit 2009 het absolute hoogste potentieel van de Britse rave-sensatie The Prodigy. Een nummer dat om één centrale melodie heen bouwt maar met diverse ingenieuze motieven wordt ondersteund, en dan is er nog dat vreemde, intrigerende drumritme dat het nummer effectief onderscheidt van ander materiaal dat de band voortbrengt. De groep van bandleider en creatief brein Liam Howlett staat bekend om zijn gigantische hoeveelheid energie en agressiviteit, waarmee ze wereldfaam bereikten met Fat Of The Land uit 1997, met hits als Firestarter, Breathe en Smack My Bitch Up. Laatstgenoemde titel zou u genoeg moeten zeggen over wat voor vlees we in de kuip hebben met The Prodigy – al moet wel gezegd worden dat het met de nodige schep zout en een beetje ironie genomen moet worden.

Op eerdergenoemde plaat Fat Of The Land en ook Invaders Must Die wisten ze hun testosterontsunami met enige regelmaat te vertalen naar een ruimtelijk, dynamisch en evenwichtig geheel, met een goed verzorgde opbouw. Vooral dat laatste mist op de nieuwe No Tourists: hier wordt vooral lawaai afgewisseld met herrie. Wanneer je een album van The Prodigy beluistert, stel je al snel de vraag: is de muziek nog steeds te verdragen als je hem thuis in de woonkamer hoort, en niet in het hart van de moshpit?

Die vraag beantwoordde Howlett zelf al bij de aankondiging van het album: alle nummers op de nieuwe plaat zouden zijn gemaakt voor de liveshow. De nummers zullen in concert dan ook zonder problemen voor één grote chaos zorgen – eenieder die de Britse band live heeft mogen meemaken weet wat voor uitbundig feest de band kan verzorgen. Thuis in de woonkamer valt echter op hoe leeg en inspiratieloos het gros van het album klinkt. Vrijwel elke track begint met een vergelijkbaar, weinig ingenieus deuntje van luide, als maar hetzelfde klinkende synthesizers, om vervolgens los te barsten na een drop die je van een kilometer al aan voelt komen. Vaak wordt eerst nog een kreet meerdere malen herhaald om nog maar even op het hart te drukken dat het feest gaat beginnen (“fight fire with fire!”) – want stel je voor dat het ook maar iemand zou ontgaan dat het de bedoeling is om te partyen! Alsof het een parodie is op hun eigen muziek.

Als de drop eenmaal is bereikt, kan je de rest wel prima aan Howlett toevertrouwen. Er klinkt dan een lekkere gecontroleerde chaos, bestaande uit vele snelle motiefjes, zonder dat het al teveel een wall of sound wordt. Er is dan bovendien genoeg vintage The Prodigy te horen: helium vocal samples, keihard slaande drums, en (natuurlijk) weer die enorme hoeveelheid energie.

Op titeltrack No Tourists wordt een iets afwijkend recept gebruikt om de Prodigy-formule toe te passen. Het nummer is wat trager, en het grootste deel van het nummer is niet alleen maar één grote climax, maar tijdens de opbouw én afbouw van die climax durven ze eens een prettig stapje terug te nemen, wat ruimte oplevert om de luisteraar verrassen. Vooral de sample van de filmsoundtrack van Bullseye! uit 1990 is erg creatief ingepast, en maakt het nummer een stuk epischer zonder het alleen maar weer luider en voller te maken. Naast de ongeïnspireerde songwriting lijdt het album ook nog eens aan het feit dat een nogal klein kleurenpalet wordt gebruikt. Op het gebied van melodieën proberen ze niet bepaald het wiel opnieuw uit te vinden, en de alsmaar hetzelfde klinkende synthesizers dragen dan ook nog weinig bij om het ene nummer van het andere te onderscheiden. Dat is jammer, want met meer geluiden zoals de hoorns á la Hudson Mohawke die te horen zijn op drum & basstrack Boom Boom Tap zou het album al een stuk interessanter kunnen worden. De ongekend irritante leidende melodie op Resonate slaat echter volledig de plank mis.

In de muziek van The Prodigy komt hun energie en karakter sterk naar voren in de vorm van een eigen herkenbaar geluid, maar in de songwriting gaat het volledig mis. Veel van de nummers bevatten wel elementen die een interessant nummer zouden kunnen opbouwen, maar elk nummer staat er overvol mee. Als een album van begin tot eind één grote climax is, dan is uiteindelijk niets meer een climax.