Het moest er ooit eens een keer van komen: dat Alex Patterson iets ging doen met Pink Floyd of op z’n minst één van de leden ervan. En 20 jaar na het debuutalbum van The Orb, met een albumcover dat wel heel erg Animals was, is er (eindelijk?) een album verschenen, dat samen met David Gilmour is opgenomen. Is het nu een PF-album met een Orb-saus of is het The Orb met David Gilmour, die wat op z’n gitaar zit te pielen. Het is van beiden een beetje. Maar is dat nu wel genoeg?

Het eerste dat bij Metallic Spheres opvalt zijn de trage stonede beats, welke op de meeste Orb-albums steeds sporadischer voorkwamen. Want The Orb is geen dance-act, evenmin een ambient-collectief, maar een verzameling geluiden, die ronddwalen in het hoofd van Dr Alex Patterson. Muziek die bij voorkeur het beste te consumeren is wanneer de geest al behoorlijk verruimd was.

Metallic Spheres is compact in alles: het album telt slechts 2 tracks, wat eigenlijk niet meer is dan één soundscape van 45 minuten, waarin de als bekend veronderstelde Orb-geluiden vermengd worden met het wat ondersteunende gitaartapijtjes van David Gilmour. ‘Metallic Side en ‘Spheres Side’ zijn overigens weer onderverdeeld in subtracks, maar eigenlijk doet dat allemaal helemaal niet terzake, aangezien het album zich het beste in zijn geheel laat beluisteren. Bij de eerste tonen lijkt het de soundtrack voor een trage roadmovie, maar de trip is na drie kwartier alweer voorbij.

Naar Metallic Spheres werd lang naar uitgekeken, want Patterson & Gilmour zijn natuurlijk aan elkaar gewaagd, althans op papier. Er kon van alles geserveerd worden: het vervolg van het Pink Floyd van vóór The Wall of The Orb zoals Pink Floyd zou klinken als Roger Waters werd vervangen door Alex Patterson en The Orb daardoor nooit bestaan zou hebben. Het is geen van beiden. En gelukig maar. Pink Floyd is historie en The Orb was al lang niet meer van deze aarde. Alhoewel The Orb algemeen wordt gezien als één van de grondleggers van de ambienthouse, is het vooral daarbij gebleven.

Met Metallic Spheres is Patterson weer even terug op aarde en zweefde Gilmour even in een baan iets verder van de aarde. Redelijk te volgen bij vlagen niet vooruit te branden neohippieambientdance en alhoewel het te verwachten vuurwerk uitblijft een genietbaar album, in een segment, waarin The Orb nog steeds heer en meester is. Niet de verwachte klassieker, maar een onderhoudend stuk studiogeknutsel dat redelijk toegankelijk is, zonder platgetreden wegen te bewandelen. En nu maar wachten op een samenwerking tussen The Orb en Waters…