Kevin Martin (The Bug) en Dylan Carlson (Earth) zijn een logisch combinatie. Toch komen ze nu pas met het eerste album samen, nadat er in 2014 al een leuk voorproefje was in de vorm van het EPtje genaamd Boa/Cold. In theorie lijkt het gemakkelijk te voorspellen hoe een samenwerking tussen de twee zal klinken: Martins affiniteit met dubby beats, noise en industrial zorgt voor de zware basis, een ritmesectie zoals je wilt. Daarover legt Carson gitaardrones afgewisseld  met desolate sfeerstukken.

Zogezegd, dat is de theorie. Echter, de heren hebben iets groters voor ogen; namelijk een heus conceptalbum beïnvloedt door dystopische literatuur en dan nog eens gekoppeld aan de misleiding van de Amerikaanse “Hollywood” droom.  Afijn, dat horen zij er zelf in. Feit is wel dat Concrete Desert een uiterst duistere soundtrack is, waar iedereen tenslotte zijn eigen invulling aan kan geven. Een soundtrack die in eerste instantie niet begint zoals je van het tweetal  verwacht. Ja er zijn beats, noise, zware gitaren en desolate sfeerstukken, maar het filmische geluid domineert. Er is wel degelijk voelbare agressie en wanhoop, maar het heeft niet de verstikkende werking zoals hun vroegere projecten dat wel hadden. De track Snakes vs. Rats ligt wel in de lijn der verwachting en levert een loodzwaar blok graniet af. Zo kun je wel zeggen dat het album in twee stukken uiteen valt: een energiek gedeelte, met zwaardere gitaren en een meer triest en dromerig gedeelte. Alsof de strijdlust binnen het narratief van het album wordt opgegeven.  Dit resulteert in meer beatgerichte tracks, met een gruizige ambient-laag erover heen. Nog steeds spannend, maar meer luistermuziek, in vergelijking met het agressievere sfeertje van voorheen. Misschien wordt het wel te ver doorgedreven, als er in de14-minuten durende titeltrack zelfs van die spanning niets meer overblijft en er enkel dromerige abstractie overblijft.

In dezelfde sessie werd ook de EP Below Heaven opgenomen, in samenwerking met Justin Broadrick (Jesu, Godflesh) nu onder de naam JK Flesh, voor wie Kevin Martin geen onbekende is. Hun gezamenlijke project Techno Animal bewandelde perfect de lijn tussen hiphop, industrial, noise en rock. Gelijk is er de chemie en dit keer krijg e als luisteraar wel wat je verwacht, als de track Dog je kamer binnen dendert als een losgeslagen hond (hah!) vol grommende vocalen, een ondoordringbare gitaarmuur en harde dub-beats. Toch sluiten de daaropvolgende tracks meer aan bij het “Concrete Desert”-concept, maar de uitwerking is saai. Een gemiste kans dus. De EP wordt los geleverd bij de LP versie, wat volkomen logisch is, gezien het kleine verschil in sound. Bij de cd zit hij er gewoon achter aangeplakt en dat botst met een anders goed uitgedacht conceptalbum.

Wat overblijft is een bewonderenswaardig conceptalbum. Eentje die je het best voor de volle speelduur uit kunt zitten om de sfeer volledig in je op te nemen. Toch zorgt het agressievere begindeel er voor dat de aandacht later dreigt te verslappen. Was een betere balans in de tracklist tussen hard en rustig beter geweest voor de concentratie en afwisseling? Vooral bij het rustige gedeelte valt op dat we een trucje horen dat met dezelfde elementen steeds herhaalt wordt. Het is hoe dan ook wel een trucje wat beide heren uitstekend in de vingers hebben.