Still Air, zo heet het derde soloalbum van de Japanse electronica minnende muzikant met de haast onuitspreekbare naam Teruyuki Nobuchuka. Die bracht in 2011 nog Sonorité uit op het Japanse Plop label en Morceau op het Schole label. De Japanner houdt zich hoofdzakelijk bezig met de creatie van filmscores, kortfilms, documentaires en soundtracks voor televisiedrama’s. Die vormen de kern van zijn muzikaal werk, al weet hij ook solo van wanten.

Daarin werkt hij hoofdzakelijk met ambient-achtige texturen. Denk daarbij aan abstractere klanklandschapjes die een zekere subtiliteit en emotie in zich dragen en onder meer verwijzen naar artiesten in het postmodern klassiekere genre zoals pakweg Johan Johannsson, Hauschka of de wat minder bekende Akira Kosemura.

Nobuchuka stelt zich bovendien graag open voor samenwerkingen, zo blijkt onder meer uit de collaboratie met de Griekse electronica-artiest Hior Chronik.

In totaal krijgen we op Still Air acht erg ijle en vooral dromerige tracks die in een goed halfuurtje zachtjes ruisend voorbijglijden, zonder dat je er echt erg in hebt. Een album dat zijn titel dus waarmaakt. De luchtigheid en de kleine, onderhuidse beweginkjes vallen daardoor niet echt op. En dat geldt helaas ook voor het album in zijn geheel. Het album is interessant om naar te luisteren, intrigerend soms ook. Zo vraag je jezelf af hoe Nobuchika tewerk gaat. Maar daar houdt het helaas in wezen ook bij op.

Hij is in de allereerste plaats een geluidskunstenaar en dat is duidelijk hoorbaar. Zo zouden de sonische werkjes op dit album best goed tot hun recht komen als soundtrack bij visuele kunstvormen, bij tentoonstellingen en dergelijke.

Geluidsmatig weet hij op een erg knappe manier invloeden uit klassiek op te nemen. Zo komt een track als Into The Silence met zijn uitgepuurde, sober gestemde en vooral trieste melodie echt over als een geïsoleerde geluidsband. Gelukkig weet Nobuchika voldoende te variëren in diens composities, wat het al bij al nog best leuk maakt.

Het vermelden waard is de kunstige albumhoes (met dank aan Mischa Von Wegen) die het album een eerder onconventioneel cachet geeft. Het dromerige aspect komt goed tot uiting in La Reve, anderzijds probeert de componist een soort geluidsmatige spanning op te bouwen tijdens Pulsation en Erosion, waarin kleine pianomelodietjes opduiken.

Naar het einde toe lost de spanning wat in het niets op, wat aanleiding geeft tot een track als Lost In Meditation. De composities vloeien mooi in elkaar over waardoor je als luisteraar de indruk hebt naar een meerdelige, gelaagde suite te zitten luisteren.

Op een of andere manier weet Nobuchika ons te zelden echt emotioneel te raken. En dat heeft mogelijk te maken met de erg beperkte context van dit album. De composities worden in een soort vacuüm geperst waar ze, zelfs voor de geïnteresseerde meerwaardezoeker, op een of andere manier ongrijpbaar blijven. Een gemiste kans, want dat de componist over talent beschikt is duidelijk. Het komt er vrijwel op aan om deze klankwerkjes van een context te voorzien, zodat werkwijze en intenties van de componist mogelijk beter tot uiting kunnen komen.