De muziek van Styrofoam werd hier en daar al eens gekenschetst als ‘indietronics’. Toch is de man achter Styrofoam, Arne van Petegem, niet alleen met electropop bezig. Hij werd deels gevormd door hardcore en hiphop en werkte ooit samen met Markus Acher van The Notwist.

Disco Synthesizers & Daily Tranquilizers (naar een tekst van Elvis Costello) kent bovendien gastbijdragen van een aantal (post)punk coryfeeën, te weten drummers Paul Cook (Sex Pistols) en Alan Myers (Devo). Styrofoam is dan ook een band die redelijk actief is geweest buiten het eigen België. De vocale bijdrage van Jimmy Eat Worlds Jim Adkins op de straffe maar gloedvolle electropop Extra Careful is hier een ander bewijs van.

Tijdloos elektronisch

Disco Synthesizers & Daily Tranquilizers – geproduceerd door de gerenommeerde Wally Gagel – werd opgenomen op een legendarische plek: de heropende TTG/Wax Studios in Hollywood. Deze studio baarde klassieke albums van onder meer Velvet Underground, Neil Young, The Doors en Frank Zappa.

Het idee van Styrofoam was om een tijdloos elektronisch album te maken. De beats en synths werden rechtstreeks op analoge tape opgenomen. Het album klinkt dan ook levendig, eerlijk en ongekunsteld. De ontwapenende en poppy opener Carolyn voldoet precies aan de omschrijving ‘tijdloos, elektronisch’ en is een hoofdknik naar de jaren tachtig. Een nummer als Looking Glass To Zero heeft lekkere klassieke synthesizerlijnen en is voorzien van een dikke elektrosmering. Toch is het in de eerste plaats een song, een song die op een gitaartje ook nog heel aardig overeind zou blijven. De brede muzikale vorming van Van Petegem is hier van nut, coverde hij ooit niet op ludieke wijze Like A Daydream, van Ride?

Get Smarter is de single en verwijst naar de politieke en economische situatie in België. Het nummer is inmiddels een aantal keer geremixt, waaronder door The Juan Maclean. Ja, Arne van Petegem heeft een prettig netwerk. Zo remixte hij zelf bijvoorbeeld Tenderoni van Bloc Party’s Kele.

Disco Synthesizers & Daily Tranquilizers is een gevarieerd album waar uptempo elektronische indiepop – vooruit, indietronics – afgewisseld wordt met beheerste, licht hypnotiserende tracks. Vergelijk Kids On Acid en What’s Hot maar eens met Am I The Ghost en Believe Everything en al gauw wordt duidelijk dat Styrofoam niet voor een gat te vangen is. Natuurlijk, er zijn echo’s van bijvoorbeeld New Order en Depeche Mode waarneembaar. Maar dat was ook de bedoeling van deze plaat. Wat telt is dat Storyfoam voldoende eigen gezicht heeft en een smakelijk album aflevert.