×

Recensie

Electronic

11 oktober 2018

Sophie Hunger

Molecules

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Supermoon

Molecules Sophie Hunger Electronic 4 Sophie Hunger – Molecules Written in Music https://writteninmusic.com

De in Bern, Zwitserland geboren multi-instrumentalist Sophie Hunger levert met Molecules haar 5e album af, als je haar werk als filmmuziekcomponist (My Life as a Courgette), en de twee platen onder haar eigen naam Emilie Welti buiten beschouwing laat. Molecules heeft veel raakvlakken met het door mij zeer hoog gewaardeerde 1983, waar haar geboortejaar centraal staat, alleen wordt hier vooral van elektronica gebruik gemaakt. Nog meer zelfs roept ze hier een sfeer op die vooral bij mij zelf een nostalgische werking heeft, en doet terug verlangen naar het tijdperk van foute kapsels en het fluoriderende kledingmode.

Sophie is zich zeer bewust van wat ze hier neer wil zetten. Als uitgever is gekozen voor een eigen platenlabel, genoemd naar haar vorige worp Supermoon, maar wel als onderdeel van het grotere Caroline International. Ondanks het gebruik van de soms minimalistische elektronica is het zeker geen kil geheel geworden, integendeel, het ademt bijna als een zelf gecreëerd wezen. Het levert een gedurfd geheel op, waar bewust de keuze wordt gemaakt voor een voor haar vernieuwende aanpak. Eigenlijk breekt ze het muzikale opgebouwde fundament totaal af, om vanaf de bodem aan een nieuw monument te werken. Muzikaal wordt ze hier door alleskunner Dan Carrey (drum, synthesizer en bas) en Julian Partorius op percussie ondersteunt. Opener She Makes President maakt met zijn pulserende beat al gelijk indruk, je hoort haar ervaring met het gebruik van verschillende instrumenten terug, dit is meer dan klakkeloos een paar knoppen indrukken. Het mysterieuze geluid gaat zelfs de duisternis in, waar ze in het post-punk achtige einde meer diepte laat horen. Silver Lane is jaren 80 treurnis, opgesloten zitten in je eigen wereld, in een studentenflat torenkamertje, al geeft de bossanovasound het ook een zomers folky tintje mee.

Ondanks de titel is There Is Still Pain Left een stuk luchtiger, en laat Sophie haar veelzijdigheid horen in de zang, door in het refrein een Kate Bush achtig kippenvelgevoel te bezorgen. Tricks is dan weer opbeurend, energiek, met Electric Body Music elementen; op een prettige manier opgefokt. Vervolgens gaat het tempo omlaag bij Let It Come Down, en ondanks de prima soulvolle opbouw, vind ik dit de minste track van Molecules, al is het weer niet verkeerd om een rustmoment in te lassen. Wat ze laat horen bij I Opened a Bar zit erg in de lijn van wat triphop producer Nelly Hooper begin jaren 90 laat horen, en wijkt af van het geheel, het lijkt alsof een tijdmachine een sprong van 10 jaar heeft gemaakt, maar vreemd genoeg wordt het niet als storend ervaren.

Oh Lord hoor je dezelfde dansbare vibe als Christine van Christine and The Queens, maar is net wat minimalistischer van toon, en hiermee zou ze zich definitief bij een groter publiek in de kijker kunnen spelen. We spreken hier niet van een poging om haar te kopiëren, de jaren 90 Daft Punk achtige slotstuk geeft het geheel toch wel een andere eigen wending, voor mij het prijsnummer van Molecules. Ondanks de snellere beats is het Dido achtige The Actress een stuk rustiger, en heeft het ook iets van een slaapliedje in zich. Gelukkig gaat ze weer een stuk meer los in het sterkere Electropolis, waar ze haar stem samplet en hierdoor het effect wordt opgeroepen dat ze als het ware met haar geweten in discussie gaat. Die fade out is wat minder, net van te voren gaat het volume even goed omhoog, en het had krachtiger kunnen zijn, door juist hier te kiezen voor een abrupt einde.

That Man voegt net niet genoeg toe, al is het Zuid Amerikaanse gevoel wat het oproept wel lekker. Bij afsluiter Coucou laat ze zich horen als een Frans zuchtmeisje, en waar ze bij I Opened a Bar een sprong vooruit in de tijd lijkt te maken, put ze hier duidelijk haar inspiratie uit het verleden. Molecules is over het algemeen nog een stuk beter dan het ook al niet misselijke 1983, toch blijft dit voor mij een vier sterrenplaat. De eerste nummers behoren tot het beste werk van Sophie Hunger, de latere tracks na het hypnotiserende Oh Lord halen dit niveau net niet helemaal, maar stiekem hoop ik dat ze de lijn die ze hier is gestart, vervolgens door zal zetten.



  1. She Makes President
  2. Sliver Lane
  3. There Is Still Pain Left
  4. Tricks
  5. Let It Come Down
  6. I Opened A Bar
  7. Oh Lord
  8. The Actress
  9. Electropolis
  10. That Man
  11. Coucou