×

Recensie

Electronic

17 mei 2017

Sherwood & Pinch

Man vs. Sofa

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: On-U Sound, Tectonic

Man vs. Sofa Sherwood & Pinch Electronic 4.5 Sherwood & Pinch – Man vs. Sofa Written in Music https://writteninmusic.com

Het was een logische zet toen de jonge dubstep innovator Rob Ellis AKA Pinch en de oudere, ervaren Reggae/Dub producer Adrian Sherwood twee jaar geleden opeens samen met een album op de proppen kwamen. Zoals te verwachten viel stond Late Night Endless vol zware bassen, complexe ritmes echoënde reggae-vibes en andere invloeden zoals vleugjes dancehall, techno en grime. Toch klonk het resultaat ietwat tegenvallend, mede omdat wij als luisteraars gewoon (te?) hoge verwachtingen hadden van een dergelijke samenwerking. De heren zouden in staat moeten zijn om een grensverleggende cocktail te creëren die het abstractere, basgerichte electronic wereldje een schop onder de kont geeft. Dat deden ze niet, maar evengoed was het een leuk album. Helaas wel één die met twee vingers in de neus gemaakt leek te zijn.

Poging twee dus. Gelijk valt op hoe belangrijk de bijdrages van pianist Martin Duffy (onder andere van Primal Scream) en multi-instrumentalist Skip McDonald (Sugar Hill Gang en vaak terugkomende muzikant op Sherwoods On-U label) zijn voor de sfeer op dit album. Duffys spel klinkt speels en ruimtelijk, zodat er warmte- en een klein beetje rust ontstaat op de soms kille- en spijkerharde producties. Mcdonald is op een subtielere manier van invloed, zoals bijvoorbeeld de funky gitaar op opener Roll Call en meer spaarzaam ingezette pianoklanken.  Beide heren zijn verantwoordelijk voor het veroorzaken van een organische geluid en een jazzy sfeer op Man vs. Sofa.  Een jazzy sfeer die nog eens extra wordt benadrukt door gastsaxofonist Paul Booth op Lies en heerlijk losse drumsamples van wijlen reggaedrummer Style Scott op de titeltrack. Juist die sfeer zorgt ervoor dat het album zich meer presenteert als luister-album dan als simpel clubvermaak: diep, gelaagd, veelzijdig en niet in één luistersessie te doorgronden.

Dat warme geluid is nodig als tegenwicht voor de knalharde beats, abstracte ritmes en psychedelische effecten waarmee Sherwood en Pinch ons constant bestoken. Steevast wordt er gevarieerd met dezelfde klanken en instrumenten, waardoor  er muzikaal duidelijk een rode draad loopt door Man vs. Sofa. Toch klinkt de uitwerking als een onrustige sprinkhaan, die soms vrolijk rondhuppelt en dan weer agressief vechtend om zich heen slaat met zijn bokshandschoen. Altijd is er echter de behoefte om te blijven bewegen. Bij de twee heren uit zich dat in onbeperkt genre-hoppen en stijlen mixen: techno, industrial, jazz, funk, old school house, het is zomaar een greep uit de vele zijpaadjes die worden bewandelt. Daarmee altijd weer terugkerend naar die loodzware basis van beats, akoestische instrumentatie en effecten. Zelfs als er ruimte is voor een meer relaxt tempo op Midnight Mindset – waar lome dubstep, frivole pianoklanken en zomerse percussie samenkomen – klinken loodzware bassen en bevreemdende echoklanken . De overtreffende trap van dit muzikaal geweld vinden we in Retribution, een bewerking van een oud Pinch nummer; deze wordt nu omgetoverd tot een lompe industrial hardcore stamper die doet herinneren aan de lekke-voetbal hardcore van Nederlandse act Peaky Punder, maar doordat heldere synths- en achtergrondvocalen zo nu en dan op de voorgrond treden heeft het evengoed een zeer dromerig karakter over zich.

Vocale bijdrages mogen natuurlijk ook niet ontbreken. Op Lies zorgt Lee “scratch” Perry voor het enige echt reggae-getinte lied op het album. Geheel in stijl filosofeert hij over allerlei samenzweringen en God. We weten inmiddels hoe onnavolgbaar zijn ideeën zijn wat dat betreft. De stug doorbeukende techno van Unlearn laat ruimte voor samples die mijmeren over kinderen en onderwijs. Maar de echte mokerslag komt van rapper TAZ, met achtergrondsamples van wijlen Junior Delgado, die met het veelzeggende Gun Law het album afsluit in super rauwe grime- en dancehallstijl. Wat deze tracks allen gemeen hebben is een sociaalkritisch of politiek tintje die het album tijdelijk meer gewicht meegeeft. Stof tot nadenken, al is het maar voor even.

Zo kunnen we concluderen dat Pinch en Sherwood met dit tweede album het werkstuk afleveren waar we stiekem de eerste keer al op gehoopt hadden. Een album vol verschillende (sub)genres, stijl switchen en invloeden dat vernieuwend en grensverleggend aanvoelt. Onderwijl wordt er toch steeds teruggekeerd naar een basisgeluid dat niet te vergelijken valt met andere artiesten en dus compleet eigenzinnig is. De gedeconstrueerde kitsch cover van Ryuichi Sakamotos soundtrack voor Merry Christmas Mr. Lawrence laat ons voor één lied horen at het nog veel veelzijdiger en vooral geschifter kan. Waar ligt de grens?



  1. Roll Call
  2. Itchy Face
  3. Midnight Mindset
  4. Lies ( met Lee "Scratch" Perry)
  5. Unlearn
  6. Man vs. Sofa
  7. Charger
  8. Merry Christmas Mr. Lawrence
  9. Juggling Act
  10. Retribution
  11. Gun Law (met Junior Delgado en TAZ)