Het IJslandse Samaris is een bijzonder trio. Met allerhande elektronische beats en –effecten, klarinet en  vocalen wordt basis gelegd die ergens het midden houdt tussen harde electronic en dromerige folk. Heel incidenteel gebeurd het, maar ook hier is een Voldemort referentie — de bekende slechterik uit de Harry Potter verhalen – op zijn plaats. Dromerige vocalen  met flinke scheuten electronic doen denken aan die IJslandse die in dit geval niet genoemd zal worden.

Silkidrangar Sessions bevat herbewerkingen van het vorig jaar verschenen Silkidrangar en kan dus gezien worden als het broertje. Dit zeven tracks tellende album mag qua composities dan wel gelijkenissen kennen met zijn voorganger, de uitwerking is totaal anders. Silkidrangar liet een dansbaarheid horen, waar harde en kale beats begeleidt werden door koude, afstandelijke vocalen die er tezamen voor zorgden dat de muziek los kwam van deze aarde. Je zag de denkbeeldige ijssculpturen verschijnen in je woonkamer en daarboven een heldere sterrenhemel, waar je haast werd ingezogen. Hoe anders is Silkidrangar Sessions, waar vooral de beats veel dieper en voller klinken. Donkere bastonen banen zich een weg naar je middenrif, zo wordt de muziek al gelijk een stuk duisterder. Noem het triphop, met vleugjes dub en folk. Het donkere ritme houdt de muziek met één voet stevig op de grond, terwijl de zweverige vocalen stiekem proberen de liedjes het heelal in te sturen. Het is een tweestrijd die nooit gewonnen wordt.

Vooral gastmuzikanten zorgen ervoor dat het album duister en zwaar klinkt. Een saxofoon duikt op, een cello komt langs en extra percussie wordt toegevoegd. Doordat er meer akoestische instrumenten te horen zijn klinkt het album ook zeer menselijk en vol emotie. De afstandelijkheid van voorganger Silkidrangar is enkel nog aanwezig als de band  de luisteraar soms door vreemde effecten in een psychedelische draaikolk gooit.

Zo blijft Samaris een leuke en eigenzinnige band en toont het door dit broertje weer een ander gezicht, door hun liedjes zo te bewerken dat ze weer een geheel andere sfeer meedragen. De vraag is dan ook niet “wat is beter?”, maar eerder “wat prefereer je? “. Eigenlijk zijn beide Silkidrangar albums erg de moeite waard.