Pet Shop Boys is voor twee shows in het nieuw opgeleverde Tivoli Vredenburg neergestreken en het Britse duo heeft tijdens de eerste avond in ieder geval al aangetoond dat een tot op de seconde nauwkeurig vaststaande show enorm bruisend en opwindend kan zijn.

Laat er boven alles geen misverstand over bestaan. Bij het optreden van Pet Shop Boys gaat er bij de start een knop om en loopt er vervolgens keurig netjes een volledig optreden lang een gesynchroniseerd geheel van projecties, lasers, geluidseffecten en in sommige gevallen zelfs volledige instrumentale tracks mee. Elke andere artiest zou daar genadeloos op worden afgestraft. Pet Shop Boys komt er glorieus mee weg en dat heeft alles met presentatie te maken.

Allereerst is er natuurlijk zanger Neil Tennant, wiens vocalen gedurende het volledige optreden wel live zijn en die ondanks de 60 jaar die hij op de teller heeft staan nog immer als zijn jonge zelf klinkt. Het is zijn maatje Chris Lowe wiens live werk je zou moeten betwijfelen, maar die voor het ‘plaatje’ een cruciale rol speelt in het geheel. Dat plaatje is meteen het tweede punt. Het visuele aspect van Pet Shop Boys klopt tot in de puntjes van de mutsen waarin ze opkomen. Visuals sluiten naadloos aan op de liedjes, de vele verkleedpartijen van het duo zijn niet alleen koddig, maar zijn ook op maat bij het repertoire en de twee met stierenschedels getooide dansers maken het geheel af.

Het derde punt is het zichtbare enthousiasme waarmee Pet Shop Boys in Vredenburg op de bühne staat. Tennant grijnst regelmatig van oor tot oor als de hele zaal zijn teksten bijvalt en zelfs zijn imagotechnisch immer stoïcijns kijkende collega Lowe houdt met regelmaat met moeite de mondhoeken in de plooi. De kracht van de liedjes maakt het geheel af. Pet Shop Boys heeft een uitgekiende set samengesteld met nieuwer werk en oude hits en de balans daarbinnen is ijzersterk. Van de naar techno neigende beukers van het jongste album Electric (opener Axis, het aanstekelijke Fluorescent) passen naadloos tussen evergreens als Suburbia, West End Girls en It’s A Sin. Als halverwege de set in de vorm van I’m Not Scared ook nog een fijne relatief obscure track uit de catalogus wordt ingelast, kan er eigenlijk al niks meer fout gaan.

Het enige moment dat de balans toch nog even verkeerd uitslaat is in de tot vrolijke rampestamper omgebouwde West Side Story-tranentrekker Somewhere, die als verkleedmomentje voor Tennant en Lowe dient. Dan vliegt – ondanks de fraaie balletpartij van de dansers – muzikaal de immer stevig aan de goede kant van de weg rijdende edelkitsch even uit de bocht, om daarna weer op vier wielen terecht te komen en stevig door te scheuren met fraaie uitvoeringen van Leaving en Thursday (met gastbijdrage van Example vanaf een scherm) en op een euforische finale af te stevenen waarbinnen de stoom van de dansende en joelende menigte slaat en waarbij de vloer van het net opgeleverde muziekpodium vervaarlijk op en neer trilt door het gehos. Opvallend is dat als laatste toegift voor een nieuw nummer wordt gekozen. Vocal krijgt net zo’n warm onthaal als de decennia oude hits en dat toont enerzijds de relevantie die de band nog steeds heeft en anderzijds de kracht van het oude werk, dat bijna dertig jaar na de originele release nog geen greintje gedateerd klinkt.

Vanavond staat Pet Shop Boys wederom in Vredenburg. Er zijn nog enkele kaarten beschikbaar.