‘Shake our asses like we don’t care.’ Het is Peaches op haar netst. Het liefst heeft ze het over dicks in the air of is ze nog wat explicieter. ‘Tell on my pussy. Whistleblow my clit. Watch it open up, because it can’t keep a secret.’ Dat werk. We kenden haar natuurlijk al van nummers als Fuck The Pain Away, maar nu bakt ze ze helemaal bruin. ‘I’m a crazy little fucker’, verzekert ze haar luisteraars. We geloven Peaches op haar woord.

De electroclash van de bijna 49-jarige, in Berlijn residerende Canadese daagt uit, provoceert en dirigeert je onherroepelijk richting de dansvloer. Nog meer dan op haar vijf voorgaande albums.

Het album opent met de door een zware bas gedomineerde track Close Up, waarop onmiskenbaar een gastrol is weggelegd voor Kim Gordon, die waarschijnlijk wel zin had in een verzetje nu de activiteiten met Sonic Youth al enkele tijd op een laag pitje staan.

Die zware bas komen we wel vaker tegen, terwijl hiphopbeats ook een belangrijke rol spelen. Peaches rapt daarnaast net zo gemakkelijk als dat ze zingt.

‘Peaches stands tall and she is fearless’, heeft R.E.M.’s Michael Stipe zich weleens laten ontvallen. Een vrouw met ballen inderdaad, die de scheidslijn tussen haar geslacht en het mannelijke nog altijd probeert zo dun mogelijk te laten lijken en daar geregeld in slaagt. Wie herinnert zich niet Peaches’ baard op de hoes van Fatherfucker uit 2003?

Het door een voortstuwende bas continu dreigende Free Drink Ticket is een van de hoogtepunten op het sterke Rub, haar zesde album, waarmee Peaches opnieuw aantoont wie de lakens uitdeelt in vrouwelijk electroclashland. Niet dat de concurrentie binnen het genre zo ontzettend moordend is, overigens.

Naast het spervuur aan electrobeats en zware bassen verwent ze haar gehoor ook met het Giorgio Moroderachtige Light In Places, dat ook aan gelijkgestemde Goldfrapp doet denken. ‘So much beauty coming out of my ass’, luidt de boodschap. Het daaropvolgende Dumb Fuck brengt de Italiaan bovendien in herinnering. Twee verrukkelijke vloervullers achter elkaar. Zwakke broeders zijn niet te vinden op dit tot nu toe meest coherente album van Peaches, dat met I Mean Something – waarop Feist komt buurten – een enigszins radiovriendelijke afsluiter krijgt.

Peaches is wild, loopt over van het zelfvertrouwen en doet niets meer of minder dan overrompelen met Rub.