×

Recensie

Electronic

27 januari 2015

Panda Bear

Meets The Grim Reaper

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Domino

Meets The Grim Reaper Panda Bear Electronic 3.5 Panda Bear – Meets The Grim Reaper Written in Music https://writteninmusic.com

Noah Lennox AKA Panda Bear noemen we voor het gemak maar even een experimentele popmuzikant. Als mede-oprichter van Animal Collective laat hij binnen die band al jaren een vreemde mengelmoes van onder andere  psychedelische folk, rock, noise, stuiterende electronic en aanstekelijke popmuziek horen. Zijn soloproject klinkt doorgaans een stuk toegankelijker, op de sheidingslijn waar lang-uitgerekte psychedelische jams en aanstekelijke pop elkaar ontmoeten. Toch ontkom je ook op deze albums niet aan veelvuldig over elkaar heen gelegde vocalen, synthesizers en vreemde samples.

Bij het uitkomen van zijn album Person Pitch klonk het vernieuwend, anders en een tikkeltje vreemd. Het resultaat was een zomers klinkende pop-plaat, met een experimenteel randje. Nu, na ons jarenlang verwend te hebben, klinken  zowel Animal Collective als Panda Bear vertrouwd in de oren. Ze maken nog steeds diezelfde experimentele muziek, maar dat is ook wat we als luisteraar zijn gaan verwachten. Stuk voor stuk wordt de leden van Animal Collective verweten te stagneren, niet vernieuwend meer uit de hoek te komen. De kans is groot dat ze ons nooit meer echt kunnen verrassen, want het trucje is bekend.  Panda’s opvolger Tomboy werd dan ook verweten dat het als een slap aftreksel van Person Pitch klonk. Zijn eerste samenwerking met producer- en muzikant Sonic Boom (Spectrum, ex-Spacemen 3) klonk toch wel degelijk minimaler, simpeler en minder zomers; een duidelijke verandering. Was het wel een terecht verwijt? Had men juist de vrolijkheid van Person Pitch verwacht en stelde deze kale opvolger teleur?

Wederom wordt het roer niet radicaal omgegooid en weer wordt samengewerkt met Sonic Boom. Het album is alleen niet zo simpel en minimaal als Tomboy en komt meer in de buurt van het aanstekelijke Person Pitch. Alweer zijn er subtiele veranderingen: De muziek heeft aan helderheid toegenomen, zodat het geheel nog een stuk aanstekelijker en toegankelijker klinkt, maar daartegenover staat dat de veelvuldig gelaagde vocalen meer dan ooit dienen als ritmisch instrument. Hierdoor is er van de teksten dikwijls weinig te verstaan.

Het album kan gezien worden als een goed Panda Bear album. Sommige liedjes zijn melancholischer en emotioneler dan ooit, neem bijvoorbeeld het somber gezongen Tropic of Cancer. Het knappe is dat de luisteraar vaak geen houvast heeft aan duidelijke teksten, maar de emotie toch overkomt. Toch ligt er eenzijdigheid op de loer, aangezien de liedjes onderling niet veel van geluid verschillen. Daardoor voelt het album ook veel te lang en gaat het op den duur vervelen. Dat is zonde, want aan de kwaliteit van de liedjes ligt het niet, die is aan het eind van het album nog even hoog. Als laatste kan dan nog het al eerder genoemde verrassingselement aangehaald worden……deze is er voor de fan van het eerste uur wel vanaf. Het is dan ook makkelijk in te denken dat de luisteraar die nu pas kennismaakt met Panda Bear door middel van dit album, het  een stuk leuker en verrassender vindt.



  1. Sequential Circuits
  2. Mr. Noah
  3. Davy Jones' Locker
  4. Crosswords
  5. Butcher Baker Candlestick Maker
  6. Boys Latin
  7. Come To Your Senses
  8. Tropic Of Cancer
  9. Shadow Of The Colossus
  10. Lonely Wanderer
  11. Principe Real
  12. Selfish Gene
  13. Acid Wash