Toen vorig jaar legendarische Timeless album van Goldie in een samenwerking met The Heritage Orchestra als onderdeel van het jaarlijkse Melt Down Festival (dat jaar samengesteld door James Lavelle) werd aangekondigd waren de tickets binnen een paar uur uitverkocht. Omdat het concert vervolgens als legendarisch de boeken inging was te verwachten dat er geprobeerd zou gaan worden nog een paar extra concerten te organiseren. Op woensdag 22, donderdag 23 (Royal Festival Hall in Londen) en zaterdag 25 juli 2015 (Harbourside Amphitheatre in Bristol) werden we met nog drie extra concerten dit jaar optimaal bediend. Al waren deze drie concerten ook weer binnen no time uitverkocht. Het duurde 19 jaar voordat het album een weg met vol orkest en levende drums zijn weg naar de zaal vond. Met de drie volledig uitverkochte concerten van dit jaar werd wel heel erg duidelijk dat het legendarische drum and bass album Timeless, in deze opzet, met gemak weer twintig jaar mee kan.

Donderdag 23 juli 2015 kan in ieder geval de muziekgeschiedenis in als een van de meest legendarische muziekavonden van de afgelopen tijd. Het fameuze drum and bass album van Goldie werd gespeeld in een overweldigende setting met vol orkest, The Heritage Orchestra, en met een flinke band daarvoor. Met onder meer de broers John en Matt Calvert op toetsen en gitaar, Dan Nicholls op toetsen, geweldenaar Adam Betts op drums en de voor zijn 40ste al legendarische alleskunner (arrangeur, componist, dirigent) Jules Buckley als ‘the all seeing eye’ was het een flink volgepropt podium maar wat kwamen er een magische klanken vanaf.

Slim om de composities van het album in een willekeurige volgorde te spelen en zodoende nog meer spanning te creëren. Als het meesterlijke Inner City Life, het belangrijkste onderdeel van het lang uitgesponnen titelstuk gelijk als eerste stuk was gespeeld was er veel magie verloren gegaan. Om het nu ruim over de helft, bijna als afsluiter te spelen, bleek de impact van die legendarische track nog prominenter. Het waren juist nu ook tracks als Sea Of Tears, naast het titeltrack de absolute klassieker van het album, Angel en Sensual die er prachtig uitsprongen.

De intense emoties van alle tracks van het album en de heerlijke ritmische losbandigheid waren altijd al de kracht van de songs maar ze kregen in de opzet met band en orkest een overweldigende herbewerking. Met een schrikbarend goed geluid (hulde aan de twee Nederlandse geluidsmannen die het Heritage in hun gelederen heeft!) kwamen echt alle instrumenten uitstekend uit de verf en maakte het concert een absoluut onvergetelijke ervaring. De manier waarop de strijkers de sfeer verzorgden en de blazers de prachtig gelaagde extra power gaven was indrukwekkend. De manier waarop de zware bassen werden ingezet, de klankkleuren die de synths de composities gaven waren al net zo imponerend. Maar het waren natuurlijk de drums en percussie die de ware kracht van de avond vormden. Met de majestueus spelende Adam Betts als aanjager (er waren nog een completerende drummer en percussionist), trokken steeds alle ritmepatronen rechtstreeks de benen in. Binnen 10 minuten was er niemand meer die zat en het concert werd door vrijwel iedereen dansend bewonderd. De onweerstaanbare drum and bass beats deden hun werk dus optimaal.

Het is echt wonderbaarlijk hoe de muziek van het album naar een ‘orkestvorm’ is getransformeerd. Niet alleen de synthklanken, optimaal naar een orkest vertaald, maar ook alle drumpartijen (op het album speelt drummer Mel Gaynor (bekend van de late Simple Minds) alleen mee op het niet drum and bass beïnvloede werk) klonken weldadig en gaven het concert alle drive and force mee. Absoluut legendarische avonden daar in de Royal Festival Hall. Avonden die behoren tot het allerbeste dat de muziekgeschiedenis in de laatste 20 jaar heeft voorgebracht.