Aan het begin van deze eeuw was Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD) ernstig in de vergetelheid geraakt, al had de band uit Liverpool in de canon der elektronische muziek zonder meer een flink hoofdstuk voor zich opgeëist. Dat kwam voornamelijk door hun avontuurlijke eerste vier platen, die tussen 1980 en 1984 waren uitgebracht. Hierna wenkte de hitparade en werden de werkstukken van OMD allengs oninteressanter. De albums uit de latere jaren negentig, Liberator en Universal, werden door velen slechts voor kennisgeving aangenomen en Andy McCluskey kwam erachter dat hij met zijn project Atomic Kitten aanmerkelijk sneller binnenliep.

Nadat de heren hun succesalbum Architecture & Morality (1981) in 2007 weer voor het voetlicht hadden gebracht, nam de belangstelling voor de groep weer toe. History of Modern (2010) betekende een aardige stap terug in de goede richting, een proces dat met English Electric – de titel verwijst naar het Engelse bedrijf dat onder meer elektromotoren en locomotieven maakte – bijna wordt vervolmaakt.

De muziek en het artwork (net als in de hoogtijdagen van de hand van Peter Saville) brengen de vroegere jaren tachtig in herinnering. Het was de interessantste periode in de carrière van OMD, toen de band er van label Virgin ieder jaar een album moest uitpoepen en dit tot het midden van het decennium ook op verdienstelijke wijze deed. English Electric sluit eigenlijk heel aardig aan op het boeiende maar onderschatte Dazzle Ships uit 1983.

De aanstekelijke, praktische electropop van Night Café en de zoete popballad Stay With Me (zang van Paul Humphreys) zijn voer voor nostalgie en dan ook makkelijk terug te herleiden naar de bloeiperiode van OMD. Om over het karakteristieke Helen Of Troy nog maar te zwijgen. De titel alleen al! Verderop is Our System een geslaagde, bespiegelende song die het klassieke OMD-geluid mixt met wat stevigere drums. Een subtiele update van de sound waarmee de band groot werd.

Korte sfeerstukken en experimenten als Please Remain Seated, Decimal en Atomic Ranch zijn wat geforceerde tracks die de fascinatie van de band voor techniek en modernisme mogen onderstrepen. Binnen de loop van het album en de context van OMD komen ze echter wel redelijk tot hun recht.

Hier en daar pakken de heren steviger uit: de lekkere maar voorspelbare single Metroland, met zijn dikke bass kick, kan zo de dansvloer op geslingerd worden. Ook Dresden, de andere single van de plaat, is een clubtrack; eentje die zowel qua titel als sound de connectie van OMD met Duitsland nog eens duidelijk maakt. Dit geldt helemaal voor Kissing The Machine, een track die twintig jaar geleden uit de koker van ex-Kraftwerker Karl Bartos kwam en door Paul Humphreys grondig werd aangepakt. Dit resulteert tevens in een vocale rol voor Claudia Brücken (Propaganda). Het is niet de eerste keer dat Humphreys en Brücken samenwerken. Eerder al gebeurde dit onder de noemer Onetwo.

English Electric is geen vrolijke plaat. De band is zijn jeugdige geloof in ‘vooruitgang door techniek en wetenschap’ met het verstrijken der jaren voor een deel kwijtgeraakt. Een titel als The Future Will Be Silent spreekt boekdelen. English Electric zou ook zomaar eens de allerlaatste plaat van OMD kunnen zijn. Het album was een zware bevalling en de laatste track heet dan ook veelzeggend Final Song. Aan de andere kant: Paul Humphreys en Andy McCluskey zijn zelf heel tevreden over dit twaalfde OMD-album en ook de eerste reacties in de media waren positief. Dus wie weet komt er over een jaar of drie, na de tournee en een lange vakantie, nog wel een vervolg op dit niet opzienbare maar wel zeer genietbare English Electric.

OMD live in Nederland en België:

17 mei: Tivoli, Utrecht
20 mei: Ancienne Belgique, Brussel