Noya Rao was in eerste instantie een soloproject van producer van Tom Henry maar werd met bassist Jim Wiltshire en drummer Matt Davies veel meer dan dat. Met de komst van zangeres Olivia Bhattacharjee zelfs echt een band. Juist ook omdat de instrumentale stukken die ze ontwikkeld hadden in een vorm gegoten moesten worden waarover gezongen kon worden.

De band maakte daarna grote muzikale sprongen en toen Gondwana-baas Matthew Halsall ze vorig jaar op een besloten feestje in Leeds zag was hij helemaal verkocht en tekende ze terstond. En terecht! Noya Rao is een aanwinst binnen het muzieklandschap.

Icaros laat een band in bijzondere ontwikkeling horen. Met een rijk toetsengeluid, gebruik van synthbas, volop door electronic geïnspireerde drums/percussie en fijne, warme vocalen weet Noya Rao op hun eerste album een wel heel fijne sfeer neer te leggen. Songs ook die boeien in opmaak en steeds weer mooie verrassingen kennen.

Zangeres Bhattacharjee heeft een fijne stem (ergens tussen Roisin Murphy en Ruby Wood van Submotion Orchestra in) die, soms gedubbeld, zelf getripled, over het warme bad aan muziek gloedvol naar voren komt. Gelijk in de warmbloedige openingstrack Azimuth komt dat al erg fraai naar voren. Maar ook in tracks als Golden Claw, Midas, I Feel, Same Sun Will Rise en Fly komen de kwaliteiten van de band mooi naar voren.

Laat Icaros maar lekker op je af komen. Bij elke luisterbeurt wordt de muziek intrigerender. Ook maar snel naar Nederland halen deze band… Heel benieuwd hoe de songs live klinken.