Sommige artiesten komen zo ongeveer uit het niets. Zo ook de electrop- en futuristische r&b van de Israëlische zangeres Noga Erez. Vorig jaar was ze daar opeens met de video voor Dance While You Shoot. Een lied vol stuiterende beats, elektronische drums en eveneens haperend uitgevoerde raps. Mocht het lied en zijn duidelijk maatschappijkritische boodschap niet zijn blijven hangen bij de luisteraar, de kans is zeer groot dat diezelfde luisteraar later opnieuw op de opvallende video stuit met de gedachte, “oja, deze heb ik eerder gezien”. Dat is telkens het geval, want ook de mysterieus beangstigende video van Toy blijft direct hangen. Het is een beetje stiekem: sluikreclame, je publiek beïnvloedden.  Het publiek is makkelijk te beïnvloedden, als we Erez moeten geloven. Tegelijk zijn er machtshebbers die hier grof misbruik van maken: een beetje zoals zij nu ook doet?

Enerzijds is het concept vooral gevoed door haar persoonlijke ervaringen en de omgeving waarin ze al zoveel jaren woont. Zo handelt Pity over de schok die er door haar heen ging toen er een video op social media verscheen van een groepsverkrachting, waar de filmers dus de mogelijkheid hadden om het slachtoffer te helpen, maar in plaats daarvan kozen om gewoon te blijven filmen. Machtsmisbruik, corruptie, beperking van vrijheid en het onvermogen tot zelf nadenken zijn de belangrijkste onderwerpen op dit album. “it makes you horny, their widely open throats.
Waiting to be fed with whatever you may serve” zo roept ze al gelijk cynisch over dergelijke machtshebbers, in het openingslied. Toch zijn deze lyrics zelden concreet of rechtlijnig, maar worden ze op Off The Radar meer gepresenteerd als vrije poëzie. Nee, concreet wordt het pas geuit in de vele interviews die ze houdt waar ze uiterst vocaal is over het concept van de liedjes. Het is haast op het dwangmatige af, met een “wie niet horen wil moet maar voelen” attitude. Je kunt erover discussiëren of juist dat is wat we nu nodig hebben. Zij denkt van wel, alleen dat ferme standpunt is veel respect waard.

Aan de andere kant is daar het muzikaal experimentele karakter van dit album. Producer Ori Rousso vuurt constant op volle sterkte alle chaos op de luisteraar af. Beats en ritmes zijn zelden rechtlijnig, schuren er op los en bevatten vooral veel sub-bass die je ingewanden soms doet verschuiven. Onderwijl  vliegen er samples om je oren van klarinet, handclaps, brekende kopjes, typemachines en vurende geweren. Vocalen zijn dikwijls tot het extreme verdraait met vocoder-effecten en bevatten meerdere lagen. Sommige van die vocalen worden zeer bombastisch ingezet, waar woordeloze kreten  invloeden bevatten van opera en filmische sferen.  Tussendoor is er  tot slot ook nog ruimte voor melodieuze synths en meer herkenbare drumcomputerpatronen. Muzikaal is Off The Radar chaotisch, overstuurd en dikwijls uit de bocht vliegend.

Eigenlijk is het een dansplaat die zeer catchy en opzwepend klinkt en zelfs zeer pakkende refreinen bevat. Maar is dansen geen vorm van escapisme? Dansen, en nadenken? Wat moeten we met Off the Radar? Ergens schuilt er een geforceerd en dwangmatig karakter in haar muziek. Hebben we een popzangeres nodig die ons met de neus op de feiten drukt, terwijl je de tv maar hoeft aan te zetten om niet te ontkomen aan eenzelfde soort misère? Waarschijnlijk is het antwoord: Ja! Dat hebben we nodig, omdat we vaak liever blind zijn. Toch: ontspanning, ontsnapping aan de werkelijkheid, plezier – dat hebben we nog veel meer nodig. Tsjah, je kan het er mee eens zijn of niet, maar Noga Erez zet ons aan het nadenken wanneer de voetjes van de vloer gaan.