Een jaar na het debuut Lights is een van Excelsiors troefkaarten, Lola Kite, weer terug. I Start To Believe You is het resultaat van een zomerse opnamesessie in Zeeuws-Vlaanderen. In het uiterste zuidwesten van het land ging de band zonder producer, maar mét nog meer analoge synthesizers dan voorheen aan de slag. Het resultaat is een plaat die weliswaar het vederlichte geluid van het debuut heeft, maar die nóg meer geënt is op synths en die daarbij tevens wat melancholischer overkomt.

Het synthesizerlandschap dat Lola Kite regelmatig schildert brengt vervlogen tijden in herinnering; tijden waarin namen als John Foxx en OMD hun stempel drukten op de popmuziek. Meer eigentijds vergelijkingsmateriaal komt van Moss en Zoot Woman. Echter, veel meer dan een associatie zijn deze laatste twee namen niet. Lijkt dit nieuwe werk van Lola Kite bij eerste beluistering nog wat vluchtig, na verloop van tijd wordt steeds duidelijker dat de band met I Start To Believe You gewoonweg een erg mooi album heeft afgeleverd.

Lola Kite blijkt bij vlagen bijna schaamteloos zoet en gevoelig: Boss is melancholiek, melodieus, kinderlijk en sprookjesachtig tegelijk. Het werkt. The Fair laat kerkklokken, vogels en breekbare zang horen en zou niet misstaan hebben op de eerste plaat van de Serenes, temeer daar de band een gitaarlijntje toevoegt. Dit laatste doet Lola Kite wel vaker en dit geeft de muziek iets meer body en brengt daarbij ook extra klankkleur. Zoals bijvoorbeeld in Energy Could Be Our Closest Friend, dat de tijdmachine knalhard op 1985 zet. Stuwende, catchy synths, een lekker gitaarloopje en een puik refrein: hit!

Hoewel Lola Kite niet een album lang van dit soort voltreffers produceert (dat zou ook te veel gevraagd zijn), komen er nog genoeg hoogtepunten voorbij: Island Smyland is een kort maar bijzonder stemmig pareltje. Het loopt fraai over in het subtiel accelererende A Higher Key, een loepzuiver, fris maar wederom melancholiek klinkend werkje met tintelende synths en smaakvolle fluit- en gitaarklanken. Tokyo Love serveert even verderop een funky groove, een lekkere baspartij, de juiste synth-akkoorden en die inmiddels vertrouwde, prettige en ijle zang. Een extra percussielaagje zet de puntjes op de i.

I Start To Believe You is een milde, bijna verheven plaat. Het is ook een coherente, pakkende, sfeervolle popplaat, een album dat prikkelt én rust brengt. Het is te hopen dat de band dit kan vertalen naar een evenzo genietbare live-ervaring. Maar dat hoeft geen probleem te zijn; Lola Kite is live sowieso een verhaal apart en een behoorlijk dynamische act. Op het podium bestaat de band nu bovendien uit vier man. Dit dankzij de komst van Jacco Gardner, die reeds betrokken was bij het mixen van het I Start To Believe You. Daar komt nog bij dat de band druk in de weer geweest met clips en vj-munitie. Live moet het dus allemaal wel goed komen. Op plaat zit het voorlopig al snor.