×

Concert

13 oktober 2017

Leftfield overtuigt in Paradiso met klassieker Leftism

Geschreven door: Roel Janssen

Label: Sony

In 1996 speelde Leftfield zijn allereerste show ooit: in Paradiso. Het Britse duo rond Neil Barnes en Paul Daley bestond al sinds 1989, maar trad pas op na de release van hun baanbrekende debuutalbum Leftism in 1995. Nu is Leftfield eindelijk terug in de Amsterdamse poptempel. Weliswaar zonder Paul Daley, maar daar maalt vanavond niemand om.

Leftism verscheen 22 jaar geleden in het kielzog van debuutalbums van The Chemical Brothers, Goldie en Tricky, terwijl in ‘95 ook o.a. nieuwe platen uitkwamen van The Black Dog, Autechre, Aphex Twin en Portishead (waar Leftfield de Mercury Prize van verloor). Leftism was echter andere koek. Een sublieme mix van house, dub en breakbeat die zowel op de dansvloer als thuis de toon zette.

Na deze klassieker werd in ’99 het meer donkere Rhythm And Stealth uitgebracht. In 2010 stapte Paul Daley uit de band en ging Neil Barnes solo verder. Pas zestien jaar na de tweede kwam het derde album Alternative Light Source uit. Net als zijn voorganger zeker geen verkeerde plaat, maar ze konden qua essentie – uiteraard – niet tippen aan Leftism. Eerder dit jaar verscheen Leftism 22, een gemasterde reissue van het debuut met ook nog elf remixen van o.a. Zomby, Skream en Voiski.

Waar de Amsterdamse politie in 1996 bij Paradiso nog bijna de geluidsmannen arresteerde omdat het geluid veel te hard stond en ik vooraf gewaarschuwd werd dat ik vanavond oordopjes mee moest nemen, sla ik dat soort adviezen natuurlijk steevast in de wind. Oordoppen doe ik alleen in als ik ga slapen…

Twee avonden Leftield in Paradiso die beide uitverkocht zijn. Dan moet er toch iets goeds zijn gegaan. Opvallend is vooral dat de zaal bomvol veertigers en vijftigers zit. Ik spot slechts één twintiger.

De stage wordt bezet door Barnes die vooral in de weer is met synths en sampler, engineer van het eerste uur Adam Wren en livedrummer Nick Rice. De show wordt vakkundig afgetrapt met albumopener Release The Pressure. Zonder de Jamaicaanse reggaezanger Earl Sixteen, maar met een stand-in die het ook prima doet. Als achtereenvolgens het opzwepende Afro Left (met dezelfde vervanger voor vocalist Djum Djum), het fantastische rustpunt Melt en de rollende dubhouse van Song Of Life de revue passeren, weet je dat het snor zit.

De livedrums zorgen voor een extra touch en ook o.a. een theremin, melodica en basgitaar duiken tijdens de show op. Van het downtempo Original (met origineel Curve-zangeres Toni Halliday) gaat het via het uptempo Black Flute en Space Shanty naar Inspection (Check One). Op die laatste track horen we in plaats van UK reggae-artiest Daniel Clarke de Britse Cheshire Cat die ook al meedeed tijdens het Down The Rabbit Hole-optreden twee jaar terug en een gastbijdrage verzorgde op Chant Of A Poor Man van het tweede album.

De geweldige breakbeatbom Storm 3000 raast als een miniwervelwind door de zaal en wordt evenals de rest van de songs voorzien van fraaie visuals waarbij ook de dansvloer zich niet onberoerd laat. De broeierige, energieke undergroundhit Open Up met vocalen van Sex Pistols’ John Lydon – clip op groot scherm geprojecteerd – is de zoveelste trip down memory lane.

Leftfield live is uitstekend op elkaar ingespeeld en hoewel het niet de impact heeft van de wereldpremière 21 jaar geleden en er ook geen vocalisten van het eerste uur present zijn, is dit gewoon een sterke show. Het kalme en introspectieve 21st Century Poem vormt tenslotte het ideale slotakkoord van een mooie avond Leftism.