Zestien jaar heeft het geduurd voordat er weer eens een nieuwe Leftfield album verscheen. Paul Daley heeft inmiddels zijn biezen gepakt en tegenwoordig bestaat Leftfield slechts uit één persoon: Neil Barnes.

Baanbrekend was het in 1995 toen het debuutalbum Leftism verscheen, na met een aantal opvallende singles al belangrijk voorwerk te hebben verricht. Omdat dance zich vooral concentreerde op 12” en minder op volwaardige albums. En omdat Leftfield hiermee een nieuw publiek aanboorde, waar mensen als The Chemical Brothers, Underworld, Orbital en The Prodigy ook al die vernieuwende crossover maakte. Tel daarbij de dodelijke melange van pop, dance, dub, techno en progressive bij op en Leftfield behoorde in die tijd tot de top als het ging om what’s hot & what’s not.

Leftism is twintig jaar na dato nog steeds een ijkpunt in de electronica en de collaboraties met onder andere John Lydon (Open Up), maar ook tracks als Release The Pressure en Song Of Life zijn nu regelrechte klassiekers.

En met het tweede album Rhythm & Stealth nam Leftfield de tijd om het te maken. Het succes van het debuut moest immers geëvenaard worden en was dat niet echt een simpele klus. Maar het resultaat was vier jaar wachten waard geweest en opnieuw had Leftfield een killeralbum in de schappen staan. En toen werd het stil. Heel stil. Er verscheen nog een live-album, maar van nieuw materiaal bleef de wereld verstoken. En de tijd tikte gewoon door. En áls Leftfield al met iets nieuws kwam, zat de wereld daar dan nog op te wachten?

Dat nieuwe album kwam er en verschijnt 20 jaar na dat zinderende debuut en 16 jaar na de opvolger daarvan. Alternative Light Source heet het en telt 10 nummers. Dat is dus gemiddeld 1,6 nummer per jaar. Barnes heeft dus niet écht haast gemaakt met het maken van dit album. Maar heeft zijn werkstuk in elk geval wel af gemaakt.

En alhoewel de tijd niet is stil blijven staan, kan Alternative Light Source nog goed meekomen en is het geen verzameling nummers dat is gemaakt volgens de inzichten van en de klank van de 90’s. Nu is het natuurlijk wel zo dat ten tijde van Leftism de ontwikkelingen in de dance relatief grotere stappen maakte dan tegenwoordig het geval is. Simpelweg omdat nu het meeste al redelijk is uitontwikkeld. Enkele sub-subvarianten daargelaten.

Alternative Light Source klinkt minder agressief dan Rhythm & Stealth en is het evenmin een blauwdruk van Leftism. Eigenlijk is het gewoon een logisch vervolg op beide albums, waar de beste elementen van die twee documenten nog verder zijn uitgediept. Minder recht-toe-recht-aan danceable, de Leftfield-sound is na al die jaren slijtvast gebleken. Ook nu weer die aparte melange van stijlen die vooral Leftism tot zo’n tijdloos dance-album maakte. Geen topsnelheid in de ritmes, evenmin nergens naar toe leidende soundscapes, maar daarentegen een geslaagde en gelaagde mix van diepe tracks en filmische techzoid. Inclusief een knorrende bas, die maar door blijft sidderen.

Leftfield is geen uitzondering in het lang moeten wachten op nieuw materiaal. Waar soms het vertrouwen in enig teken van leven al praktisch is opgegeven en dan onverwacht toch weer nieuw materiaal verschijnt, is dat tegenwoordig meer regel dan uitzondering. Waar dat meestal desastreus uitpakt, weet Leftfield op Alternative Light Source te boeien, zonder constant het gevoel te hebben dat er naar een album wordt geluisterd dat minstens 15 jaar te laat is verschenen. Leftfield is terug, ook al duurt die terugkeer slechts een dikke 50 minuten. Maar binnen die speelduur gebeuren aangename dingen. Maar ook nu dringt weer die vraag op: waarom moest het allemaal zo lang duren?