×

Recensie

Electronic

14 april 2019

Lamb

The Secret of Letting Go

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Cooking Vinyl

The Secret of Letting Go Lamb Electronic 4 Lamb – The Secret of Letting Go Written in Music https://writteninmusic.com

Al vanaf de eerste The Secret Of Letting Go klanken verwacht je dat Lamb zich door de solocarrière van Louise Rhodes laat leiden. Dat is echter niet het geval. Een fractie lang gaat de gedachte door je heen dat je bij Phosphorous naar een Ierse traditionele folk band aan het luisteren bent. Dan pakt Andy Barlow met aangename keyboardakkoorden de duisternis in. De gespannen bandsfeer is het startpunt. Sterker nog, met de titeltrack zetten ze oorspronkelijk een dikke punt achter hun creatieve relatie. Blijkbaar levert het juist genoeg inspiratie op om verder te gaan. Het klinkt allemaal een stuk grimmiger. Het poeslieve Rhodes stemgeluid ontwikkelt zich tot een meer volwassene benadering. Met treffende donkere beats krijgt haar muzikale evenbeeld ook meer uitlevende mogelijkheden.

Phosphorous mixt Clannad getinte ambient perfect met een strak kerkelijke gotische jaren tachtig geluid. De toegankelijke vocalen zijn nog aanwezig, verder wordt het stap na stap afgebroken. Vervreemding staat in Moonshine centraal. Rhodes kronkelt alle kanten op, en raakt de hogere regionen hierbij treffend. Het rapgedeelte geflirt levert een aangename break op, waardoor het net die push krijgt om boven zichzelf uit te stijgen. Op deze manier blijven ze schatplichtig aan het triphop verleden. Dat ze Armageddon Waits als eerste single droppen blijkt een juiste keuze. Hiermee leveren ze een visitekaartje af, waarbij het ontwikkelingsproces duidelijk hoorbaar is. Na deze basis gaan ze helemaal los. Nog steeds is het dominerende filmische dominant aanwezig, maar Lamb kiest voornamelijk voor zwaar geloofwaardig werk. Absoluut representatief voor het totaalplaatje, en ideaal voor een James Bond score, waarbij de hoofdpersoon het niet overleeft.

Drum-‘n-bass beats staan op Bulletproof centraal, al gaan die al snel hun eigen onverschillige weg. Met de nodige bliepjes en getingel worden ze tot halt geroepen. Strak in het regiem marcheren ze door de elektronica heen. Dat titeltrack The Secret Of Letting Go de basis vormt hoor je niet duidelijk terug. Om eerlijk te zijn komt het eerder als een niet geheel uitgewerkt probeersel over. Er zitten prachtige orkestrale instrumentatie elementen in verwerkt, maar het begin mist aansluiting. Deze dwarsheid creëert genoeg ruimte om verder mee aan de slag te gaan. Dat ze het verleden niet helemaal laten rustig merk je in het gevoelige Imperial Measures op, al is het mij net teveel down to earth. De The Other Shore onvoorspelbaarheid gaat meer de diepte in. Het vraagt vanwege het onheilspellende juist meer aandacht. Rhodes brengt in principe weinig verandering in haar voordracht, de waarde van Barlow mag je niet onderschatten. Gevoelens krijgen in de juiste ambiance meer kleur. De triestheid van de blazers trekt de gesteldheid nog verder naar beneden, maar geeft het ook extra glans.

In Deep Delirium gaat de jaren negentig dance een verbond aan met de uitspattingen van tien jaar eerder. Met veel bombastisch getoeter richten ze zich met deze clubtrack op het feestende publiek. Wat zouden house producenten hier graag mee aan de slag willen gaan. Dat Rhodes hier rustig haar kopje thee benut, heb ik totaal geen moeite mee. De energie brengt Barlow heerlijk extravert naar buiten. Absoluut het hoogtepunt van de plaat. Haar rol eist de zangeres wel weer in Illumina terug, maar ook hier bepalen noisefragmenten en harde drumslagen de opbouw. De vocalist laat de song ademen, maar het is wel degelijk haar partner die de zuurstof aanlevert. The Silence in Between overstijgt nogmaals alles wat er tot nu ten hore gebracht wordt. Een bloedmooie ballad waarbij Rhodes zichzelf naast Kate Bush en Tori Amos plaatst. Muzikaal gezien heeft het veel van traditionele Schots of Iers materiaal weg. De zilvergrijze landschapsstilte wordt wijselijk ingevuld. Dat we hierna ook nog op het gelijkwaardige One Hand Clapping getrakteerd worden is mooi meegenomen. Vaak kijkt men reikhalzend naar nieuw werk uit als een act voor langere tijd non actief is. Hier kan je terecht zeggen dat ze helemaal terug zijn. Waar een crisis toe kan leiden.



  1. Phosphorous
  2. Moonshine
  3. Armageddon Waits
  4. Bulletproof
  5. The Secret Of Letting Go
  6. Imperial Measures
  7. The Other Shore
  8. Deep Delirium
  9. Illumina
  10. The Silence In Between
  11. One Hand Clapping