Opnieuw een jaartal als titel van een album van de Deense dj Kölsch. Debuutalbum 1977 verwees naar zijn geboortejaar, 1983 verwijst naar het jaartal waarin Rune Reilly Kölsch, zoals zijn volledige naam luidt, met zijn ouders op vakantie ging naar Zuid-Frankrijk. Rond die tijd ging de familie Kölsch elke zomer met de auto dwars door Europa heen, richting Cote D’Azur.

“Veel van mijn vroege muzikale herinneringen stammen uit de tijd van deze lange reizen, toen wij naar mijn vaders favoriete muziek luisterden. Nadat ik een walkman kreeg, maakte ik mijn eigen ‘soundtrack’ voor tijdens het reizen. Ik luisterde voornamelijk naar de vroege electro en hiphop”, vertelt de Deen tegen over zijn label Kompakt. Ironisch genoeg komt dat label uit het Duitse Keulen, wat wel heel toevallig overeenkomt met zijn eigen achternaam.

Goed, dan de inhoud van het album. In de technoscene werd het eerste album van Kölsch goed ontvangen, waardoor de verwachtingen voor album twee hooggespannen waren. Waren er opnieuw tracks van het niveau Opa of Loreley te vinden? Voor degenen die van een strijkorkest houden, let goed op! In een drietal tracks, Talbot, The Road en Cassoiopeia, waarin Kölsch samenwerkt met Gregor Schwellenbach, tevens onder contract bij label Kompakt, levert dit een mooie combinatie op met de techno van Kölsch.

Zijn er ook nummers die het goed gaan doen in de technoclubs? Jazeker. Two Birds en DerDieDas gaan er echt wel voor zorgen dat de voeten van de dansvloer gaan. Waar de Deense DJ getracht heeft deze plaat voor te maken, een soort roadalbum, zijn vrijwel alle tracks geschikt voor tijdens het touren met de auto, al zijn sommige nummers meer geschikt voor in de club. Ideaal voor lange autoritten zijn in ieder geval Moonface, Pacer en Unterwegs, maar ook E45 (verwijzend naar een snelweg die zo ongeveer heel Europa doorkruist) met zeer aparte bliepende synthesizergeluiden.

Speciaal is ook Die Anderen waarin af en toe een piano te horen en een enorme rust uitstraalt is of het nummer Bloodline waarvoor Kölsch samenwerkte met Tomas Høffding (zanger van de Deense band WhoMadeWho), wat wellicht het beste nummer is van het album. De combinatie van zang en techno doet denken aan een nummer van de Duitse dj Paul Kalkbrenner, die ook al erg succesvol bleek in dergelijke combinaties. Tenslotte is, als afsluiter van de plaat, een nieuwe versie van Papageno te vinden, in samenwerking met Waa Industry. Deze versie is ietwat langzamer, maar is typisch een nummer die iemand wellicht zal doen terug kijken naar ‘de goede oude tijd’. Een prachtige afsluiter dus.

Slotvraag: is Kölsch er op vooruit gegaan ten opzichte van zijn eerste album? Laten we in ieder geval zeggen dat een aantal samenwerkingen de plaat goed doen en zorgen voor wat meer variatie.