In de tijd van de New Wave leefde dat in bijna elk Europees land wel; de Belpop, Italo disco, Nederpop en Neue Deutsche Welle. Thema’s die terugkwamen waren vooral de milieuproblematiek met de zure regen en vervuilde stranden, de dreiging van De Koude Oorlog en de kernraketten. Zelf ben ik woonachtig in het grensgebied, en niet alleen in Nederland sloeg de Neue Deutsche Welle flink aan, maar ook internationaal gezien was deze substroming behoorlijk succesvol. Elk jaar met Oud op Nieuw wordt er thuis aangenaam verdoofd geschakeld naar de Duitse zender ZDF om de Kultnacht te volgen met overwegend Duitse wave bands. Het leeft dus nog steeds, logisch dat Klaus Johann Grobe goed in de smaak valt. Dit is dus niet zoals verwacht een eenmansproject, maar juist een band bestaande uit Sevi Landolt en Daniel Bachmann, niet voortkomend uit de jaren 80, maar ontstaan in 2012. Zelfs niet eens van Duitse oorsprong, wat wel te verwachten valt bij de Neue Deutsche Welle, maar uit Zurich in Zwitserland. De invloeden komen wel uit het hierboven beschreven tijdperk.

Du Bist So Symmetrisch is het derde album, en zelfs bij de vormgeving van de albumhoes zou men denken dat dit een product uit The Eighties is, wat muzikaal gezien uiteraard ook geldt. Ooit zou Discogedanken futuristisch geklonken hebben, dat lijkt nu ondertussen lichtjaren geleden. Het zou zo de openingstune kunnen zijn van een Japanse tekenfilmserie uit vervlogen tijden. Vette disco met nog vettere funky beats, opgehitst door die terugkomende lekkere echte bas. Eigenlijk best jammer dat er bij deze track gezongen wordt, had het liever mooi eenvoudig instrumentaal gehouden. Ja! lijkt zo van de Atari spelcomputer geplukt te zijn, hier vallen de vocalen wel op hun plek. Bij Der König gaat het tempo flink omhoog, en maakt de allesbepalende bas een meer waggelende slapping beweging. Zou Der König op de hitgevoelige koning der bassisten uit de tachtiger jaren slaan; Mark King? Dat zal dan wel niet het geval zijn geweest.

Na het eerste intermezzo schakelen we vervolgens weer naar die bas over. Maar waarom dat afleidende tussenstuk? Het haalt de vaart er uit, dit zal toch niet de bedoeling zijn geweest? Von Gestern vervolgd stoerder, meer onverschillig, wat uit de neus gezongen. Voor mij had het langer mogen duren, op het einde wordt het pas namelijk een heerlijke discotrack. Bij Watte In Meinem Kopf maakt de beginnende speech minimaal indruk, en komt het pas echt bij de relaxte zang op gang. Het lichaam maakt contact met de geest, waardoor er onbewuste dansbewegingen ontstaan. Helaas is de gesproken afsluiting net zo vreemd als de start, en door de toegevoegde geluiden ontstaat er brein en body kortsluiting, met stagnatie en stilstand tot gevolg. Het spacy gedateerde Out Of Reach is een haperende motor van een ruimteschip, wachtend op de lancering. Een dreigende aftelling zou het af maken. Deze track gaat over in een elektronische jamsessie die je helemaal in de gevoelloze ruimte laat meevoeren. Du + Ich gaat de donkere en zwaardere kant op, de instrumenten lijken net wat lager gestemd, zonder dat het deprimerend wordt.

Het tweede tussenstuk bevalt net wat beter dan de eerste onderbreking, de overgang van het geneuriede stuk naar het instrumentale gedeelte is mooi gemaakt, maar we wachten uiteraard op Siehst Du Mich Noch?, al moet je concluderen dat dit het minste nummer van Du Bist So Symmetrisch is. Een beetje inspiratieloos gefröbel, en de vocalen kunnen het ook niet meer reden. De brug naar Zu Spät is wel de meest geslaagde van de plaat, maar als track is het allemaal net wat te vrolijk en inhoudsloos. De drumsolo red het einde van de plaat, en is pakkend genoeg om je bij An Diesem Abend wakker te schudden. De twee voorgaande misstappen ben je daardoor al snel vergeten.

Op Du Bist So Symmetrisch is Sevi Landolt wel de meester. Zijn manier van basgitaar spelen trekt vrijwel terecht alle aandacht naar zich toe. Verder staat het allemaal wel in de schaduw daarvan, en is het niet altijd even sterk. Voor mij is het voornamelijk een terugblik naar Neue Deutsche Welle, en de druilerige zaterdagmiddagen voor de Duitstalige buis, waar je de nagesynchroniseerde Japanse tekenfilmserie Captain Future zonder succes natuurlijk, probeerde te volgen.