Kedr Livanskiy is de artiestennaam van de uit Moskou komende electronic producer Yana Kedrina. Vorig jaar bak ze opeens door met haar EP January Sun, dat in tegenstelling tot de titel ijskoud, lo-fi en gruizig klonk. Invloeden van dreampop en ambient waren te horen, maar ook techno en Drum-‘n-bass doken veel op. Nu is daar het debuutalbum Ariadna, dat min of meer op dezelfde voet verder gaat, maar toch wat belangrijke accenten verlegd.

Vooral op de drie begintracks van het album valt een grotere hang naar dreampop en ambient te horen, waar de koude klanken van voorheen duidelijk zijn vervangen door een warme deken. De titeltrack is hier gelijk een goed voorbeeld van, want mooier en dromeriger wordt het op dit album vanaf dan niet meer (en nee, er rinkelen geen kopjes in je kamer).  Wel toegankelijker, zo bewijst de aanstekelijke electro popmuziek van Your Name, dat zelfs meezingbaar klinkt. Ook al kunnen we niet verstaan wat ze zegt, zo goed is ons Russisch helaas niet. Dat maakt niet uit, zo dient haar stem als extra instrument dat met veel echo en monotone klank goed op de plaats is in haar gecreëerde wereld. Na het toegankelijker begin schieten we al snel de diepte in, maar nooit meer wordt het vreemder dan ACDC: de Britse Martin Newell (van Stray Trolleys en Cleaners From Venus) draagt William Blakes The Tyger voor, met zo’n diepe, echoënde stem die meer op zijn plaatst is bij een intro van een Thunderdome-track. Wat er volgt is niet ver van hardcore verwijderd, als een sirene en harde synths dikke 90’s rave aankondigen en na een tijdje overgaan in harde Drum-‘n-bass. Het is een opmerkelijke track die even breekt met de warme, soms dromerige sfeer van dit album. Hierna domineren vooral harde technotracks, waarover ambientlagen en vocalen heen worden gelegd. Soms domineert de techno, zoals op het knalharde Za Oknom Vesna en soms is de ambient op de voorgrond, zoals Love & Cigarettes. Nog vaker valt het er precies tussenin, waardoor het album een wat eenvormig karakter krijgt.

Dromerig, warm, maar ook hard en monotoon. Dat zijn de beste woorden op Ariadna te omschrijven. Echt modern klinkt het niet, want ze gebruikt steevast oude drumcomputers en synths, Hierdoor ontstaan kicks, beats en handclaps die zeer gedateerd klinken. In combinatie met de dromerige bovenlaag van de muziek werkt het vaak wel, maar voor sommigen is dit album wellicht wat stoffig.  Livanskiy zou er ook goed aan doen om iets meer te varieren. Haar eigenzinnige basisgeluid staat nu als een huis, maar er wordt – met uitzondering van ACDC en de instrumentale ambienttrack van Sad One – te weinig van afgeweken. Hierdoor kan het album soms gaan vervelen. Kleine verbeterpuntjes, maar dit debuutalbum mag er wezen…