Of dat Franse humor is of niet; de CD-versie van de nieuwe plaat van Jean-Michel Jarre – een mooie kartonnen verpakking, met zo’n handige plastic binnenzijde – klapt aan de andere kant open.  Niet de kant die we gewend zijn van Jean-Michel. En ook niet van andere artiesten trouwens. Mogelijk heeft de inmiddels 67-jarige synthesizervirtuoos een wereldwijde trend gezet. Wie zal het zeggen. Het is met name praktisch voor linkshandigen, zo blijkt. Dat moet de insteek zijn geweest; aandacht vragen voor de linkshandige mens. Want een korte zoektocht via Google leert dat Jarre zelf ook linkshandig is. We houden het dan maar op een statement.

De in Parijs woonachtige muzikant die sinds 1972 met enige regelmaat albums uitbrengt, heeft met Electronica 1 – The Time Machine het eerste deel van een tweeluik afgeleverd. Deel twee volgt in 2016. Tijdens de digitale trip van zestien tracks wordt hij vergezeld door groten uit de muziekwereld, die hij bewondert. Zo is landgenoot Anthony Gonzales van de partij tijdens Glory, dat ook niet had misstaan op pakweg Hurry Up, We’re Dreaming, van diens formatie M83. Gonzales voelt zich bijzonder vereerd dat hij door de synthesizerkoning die hij zo hoog heeft zitten, is gevraagd mee te doen op zijn album. ‘De man die zó veel heeft betekend voor de elektronische muziek en ook hedendaagse artiesten zoals Daft Punk, Phoenix en Justice zo sterk heeft beïnvloed’, trapt Gonzales een open deur in.

Je hoort goed dat Jarre sterk heeft ingehaakt op alle moderne technieken die de hedendaagse elektronische wereld te bieden heeft. Niettemin is het vooral Jean-Michel Jarre die je hoort. De Fransman die een geheel eigen universum heeft gecreëerd en daar nu ook zíjn muzikale inspiratiebronnen in wil laten versmelten. Zo is ook Vince Clarke van de partij. De Brit uit Basildon die zichzelf in 1981 op de muzikale landkaart zette met Depeche Mode-debuut Speak & Spell en daarna met diverse andere formaties aan de digitale snelweg timmerde, zorgt met Jarre voor een prettige, gelaagde kruisbestuiving tussen Clarkes Erasure en zijn eigen sound, met Automatic (Part 1) om met Automatic (Part 2) écht gas te geven. Een opzwepende track, die aankomende zomer ook voor deinende festivalweides kan gaan zorgen. Wie weet.

Maar Jarre gaat ook de mist in. Met elektropopsterretje Little Boots. If..! is een broodmager synthniemendalletje, met de net zo inferieure stem van de Britse eroverheen.

Doe dan maar de samenwerking met Fuck Buttons (Immortals), dat een welhaast klassiek Jarre-nummer oplevert en meer nog met Moby, die met zijn stem en muzikale invloed voor de radiovriendelijkste song zorgt: Suns Have Gone. Een nummer waar de heren even voor zijn gaan zitten, want Suns Have Gone heeft zich zowel in Jarres eigen studio in Parijs, als die van Moby, in Los Angeles ontwikkeld. Die zorgvuldigheid hoor je terug.

Ander hoogtepunt op Electronica 1 – The Time Machine is de donkere technotrack Conquistador, die in samenwerking met de Franse techno/elektro-dj Gesaffelstein tot stand is gekomen.

Meer vuurwerk? Jawel. Pete Townsend neemt de vocalen voor zijn rekening op het sterk prikkelende Travelator (Part 2). Geen jongen voor dance, die zanger van The Who? Luister dan eens naar het in 1982 verschenen Eminence Front van The Who’s It’s Hard.

De Nederlandse trance-dj Armin van Buuren lijkt de drijvende kracht achter het opzwepende Stardust, dat zowel in Parijs als in Amsterdam werd opgenomen. Een droom die uitkwam voor Van Buuren, toen Jarre contact met hem opnam. De man nota bene die de reden was dat hij in de elektronische muziek belandde.

Ook succesvol is de samenwerking tussen Jarre en Massive Attack, wat het eigenzinnige Watching You oplevert, opgenomen in zowel Parijs als Hollywood en Bristol.

Jean-Michel Jarre is allesbehalve over één nacht ijs gegaan op Electronica 1 – The Time Machine en al die noeste arbeid is goed terug te horen. Dat belooft nog wat voor het vervolg op dit nu al fascinerende tweeluik.