×

Recensie

Electronic

18 juli 2019

Irina Nëstor

One Day You’ll Miss Today

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Eigen Beheer

One Day You’ll Miss Today Irina Nëstor Electronic 4 Irina Nëstor – One Day You’ll Miss Today Written in Music https://writteninmusic.com

Het uit Rome afkomstige Irina Nëstor is nog maar twee jaar als eenheid actief. Ze maken een aangename mix van postrock en donkere new wave. Het doemgeluid krijgt een forse lading aan sterke ritmische begeleiding over zich heen. Door het ontbreken van zang en lyrics gaat de aandacht volledig naar de hoogstaande feilloos in elkaar overlopende instrumentale nummers uit. De sfeer is typisch jaren tachtig verbitterend. Kristalheldere gitaarpartijen openbaren zich in sprankjes hoop. Het spel klinkt geroutineerd en tevens geïnspireerd. Met het in eigen beheer uitgebrachte One Day You’ll Miss Today brengen de Italianen hun eerste album op de markt. Dat ze allemaal hun eerder opgedane muzikale bagage meedragen, mag duidelijk zijn. Gelukkig gaat deze professionaliteit niet ten koste aan de passie die ze tot uiting brengen. De veelal lange stukken verzanden niet in zwaar psychedelisch fröbelwerk, maar behouden een bewandelbare lijn.

Na zichzelf met kunstmatig aanvoelende blikkerige percussie te introduceren gaat het vervolgens een heel stuk steviger van start. Prettige oriënterende geluidsvelden wisselen zich met meer rockgericht gitaarspel af. De ondertoon is die van de deprimerende jaren tachtig, waar synthesizers het gevoel van eigenwaarde nog dieper de afgrond in drukken. Dat hier overheen mistige, woest geperformde muziekstukken tot uiting komen is een fijne aanvulling. Het boek ‘Night Mr. Lenin van de Italiaanse schrijver Tiziano Terzani over het falen van het communistische Russische rechtssysteem staat centraal in het gelijknamige openingsnummer. Verbittering en hoop zijn hier tevens de grondbeginselen. Niet altijd is zang noodzakelijk om het gevoel weer te geven; hier voldoet een duidelijke songtitel voldoende.

Bij het sterk improviserende Arpeggio Means Nothing eist de gitaar zijn hoofdrol op. Arpeggio betekent letterlijk gebroken akkoord; een speeltechniek met opeenvolgende noten, veelal in de jazz, klassiek en metal toegepast. Ook daar zit triestheid in verscholen, het doordringende stemmige gitaarstuk verwoordt de mineurgang. Allemaal erg doordacht en mooi, al komt de beleving pas echt bij de explosieve eindpassage op gang, waar grauwe donderwolken tevoorschijn getoverd worden. Het frisse aanstekelijke Milgram voegt met zijn drum and bass beats weer nieuwe lagen toe. De verschillende muzikale achtergronden benadrukken nogmaals hun veelzijdigheid.

Door de zoekende variaties ontstaat er een fascinerend geheel, waarbij de eigenzinnigheid het verdere verloop niet in de weg staat. Doordachte tempowisselingen en onverwachte climaxen, waarbij de droompop van kunstzinnige strakke percussie aansturing krijgt. Die drums klinken vervolgens weer aanstekelijk poppie in de electric body music van Hawaii, welke halverwege in een ware oldschool clubtrack veranderd. Vanaf het swingende Now zakt de aandacht eventjes weg, om zich volledig in het opbeurende Pride of Nations te herpakken. Irina Nëstor behaagt met dit geslaagde debuut, waar de postrock dubieuze, maar treffende wendingen laat horen.



  1. 'Night Mr. Lenin
  2. Arpeggio Means Nothing
  3. Milgram
  4. Alpha
  5. Hawaii
  6. Now
  7. Radio Guerrilla
  8. Pride of Nations