De mannen van HURTS doen dit weekend de Amsterdamse Melkweg aan. Written in Music voelde de heren aan de tand. Of tenminste, uiteindelijk één van hen; componist, toetsenist en gitarist Adam Anderson. Een gesprek dat niet helemaal vlekkeloos verliep, op de dag dat hun album Exile uitkwam en dat frontman Theo Hutchcraft zich met een dichtgeklapt blauw oog ziek had gemeld.

WiM: Die foto van Theo’s blauwe oog ziet er naar uit! Wat is er gebeurd?
Anderson: “Behalve dat er een incident heeft plaatsgevonden in Spanje en dat Theo nu rust houdt, kan en mag ik er helaas niks meer over zeggen…”

WiM: Maar het gaat verder wel goed met hem?
Anderson, lachend: “Hij leeft nog…”

WiM: Laten we het dan maar over muziek hebben. Exile is nu uit, ik heb de recensie net online geplaatst…
Anderson: “Ben je een beetje aardig voor ons geweest?”

WiM: Drie en een halve ster van de vijf.
Anderson: “Hmmm… Dat is niet heel slecht, maar zeker ook niet heel goed. Waar zit ‘m dat in volgens jou?”

WiM: Voor zover het album na korte tijd luisteren heeft kunnen landen, vind ik dat er enkele echt waanzinnige tracks op staan, zoals de titeltrack, Miracle, The Rope en The Road. Maar andere nummers, zoals bijvoorbeeld The Crow vind ik door de te perfecte productie van alle emotie ontdaan.
Anderson: “Ow…”

WiM: Ik voel ‘m niet, is maar een persoonlijke mening hoor. Gebaseerd op net iets meer dan een week luisteren.
Anderson: “Ik kan daar onmogelijk in mee gaan natuurlijk. Het zijn mijn eigen liedjes, ik ben er enorm trots op. The Crow is juist een track die wat mij betreft orde en balans in de chaos die het album is brengt. Er zit meer lucht en meer ruimte in dat nummer dan we ooit op een ander nummer hebben aangedurfd. Ik vind ik eigenlijk wel het allerbeste nummer op het album. Misschien wel het beste nummer dat ik ooit geschreven heb.”

Er valt even een ongemakkelijke stilte. Inwendig slaat de interviewer zichzelf voor de kop. Een ongeschreven interviewregel is dat je jezelf nooit in je kaarten laat kijken. Jouw mening doet er in het geheel niet toe bij het maken van een verhaal… Anderson pakt de draad als eerste weer op. Professioneel: “Ergens waardeer ik je eerlijkheid wel. We hebben al veel journalisten gesproken die zeggen dat ze het allemaal te gek vinden, waarna we de recensie zien en men stukken minder enthousiast is. Dat voelt soms ook als een dolk in je rug. Dan is eerlijkheid beter.”

WiM: Albums recenseren is ook niet altijd een makkelijk werkje. Je krijgt een paar dagen om er naar te luisteren en een mening te vormen. Terwijl de ervaring leert dat de beste albums maanden nodig hebben om tot volle wasdom te komen.
Anderson: “Die moeilijkheid snap ik wel. Ons eerste album Happiness kreeg ook gemengde recensies en uiteindelijk begon dat album een leven op zichzelf te krijgen, ook bij de mensen die er aanvankelijk nog twijfelend tegenover stonden.”

WiM: Daar ik toch al uit de school ben geklapt… Persoonlijk werd ik door de single Wonderful Life richting Happiness getrokken, maar uiteindelijk werd juist dat nummer een van mijn minst favoriete op die cd omdat de rest zo goed is.
Anderson: “Meen je dat nou? Bijzonder om te horen… [weer even en stilte…] Maar het bewijst eens te meer dat hetgeen via je oren naar binnen komt op ieder mens een ander effect heeft. Er zijn albums die je soms helemaal niet begrijpt en waarbij jaren later pas het kwartje valt.”

WiM: Welk album heeft dat effect op jou gehad?
Anderson: “Zonder twijfel The Downward Spiral van Nine Inch Nails. Ik hoorde het voor het eerst toen ik 21 was. Kon er toen helemaal niks mee. Toen ik 25 was begon het al ietsjes meer te leven. Drie jaar later kwam alles bij elkaar en maakten die Nine Inch Nails nummers zo veel indruk omdat ze ineens zo dicht op mijn eigen leven stonden. Het is heel bijzonder hoe je oren je verschillende dingen vertellen naarmate je ouder wordt. The Downward Spiral is ook van grote invloed geweest op Exile.”

WiM: Tekstueel of muzikaal?
Anderson: “Beiden. We hebben van Exile een plaat met meer extremen willen maken. Op momenten stukken harder dan ons debuut, op andere momenten meer ingehouden. Het zou na het succes van de eerste makkelijk zijn geweest om hetzelfde kunstje nogmaals te herhalen. Maar dat vind ik respectloos naar onze luisteraars toe en naar onszelf. Als muzikant moet je zo eerlijk mogelijk muziek maken en wij als band maken albums die een muzikale weergave zijn van waar we op dat moment staan in het leven. Een foto als het ware van wie we zijn op dit moment. We streven en carrière na waarbinnen we van niets spijt kennen. Eerlijkheid naar onszelf behouden is daarbij het belangrijkst en we hadden enorm de drang nieuwe muzikale terreinen te verkennen.”

WiM: De titel is Exile. Ik zie dat thema van het ‘buiten de maatschappij staan’ op dit moment veel terugkomen, ook bij andere artiesten. Hangt zoiets in de lucht?
Anderson: “Er heerst in de hele maatschappij een gevoel van onthechting. Mensen voelen zich buitengesloten. In ons geval spelen we met die titel echter vooral in op ons eigen leven. We zijn ruim twee jaar op reis geweest om ons vorige album te promoten en dan voel je jezelf steeds meer onthecht van het dagelijkse leven. Je leeft als band in je eigen mini-universum en daar vanuit stellen we onszelf zo dapper en tegelijk kwetsbaar mogelijk op. De albumtitel was er overigens al eerder dan de liedjes. We hebben dus echt vanuit dat thema gewerkt.”

WiM: Wie het tourschema van HURTS van de afgelopen jaren er bij pakt, ziet dat jullie enorm veel optreden in plekken waar normaal geen Westerse band komt, met name in het voormalige Oostblok. Versterkt dat het ‘onthechtingsgevoel’?
Anderson: “Niet zozeer. Wij genieten enorm van het optreden. Tot enkele jaren geleden hebben we nooit buiten Manchester gestaan. Nu hebben we de mogelijkheid de wereld te zien, vele verschillende mensen te ontmoeten, culturen op te snuiven en op inspirerende plekken te komen. Kort door de bocht, als we ergens worden uitgenodigd om te spelen, dan gaan we er heen. Of dat nu Rusland, IJsland of Thailand is. Door veel op te treden, leer je de liedjes ook beter kennen, kom je achter dingen die je bij jezelf eerst niet opgemerkt had. Optreden geeft veel inzicht in jezelf.”

WiM: Wat heeft HURTS over de eigen liedjes geleerd van die eindeloze reeks optredens rond het eerste album?
Anderson: “Vooral dat we hardere liedjes in het repertoire misten. Momenten in de show dat je even voluit kan gaan. Vanuit die behoefte zijn tracks als Miracle, The Road en Mercy bijvoorbeeld ontstaan.”

WiM: Als we het toch over The Road hebben, dat vind ik dan weer het beste nummer dat jullie ooit opnamen. Duister, gelaagd, het rockt en schuurt tegelijk… Er is als trailer voor het album een miniclip gemaakt bij dat nummer, komt er ooit een volledige versie?
Anderson: “Nee, ik denk dat dit het is. The Road is niet geschikt als single, het zou mensen die achteloos de radio aanzetten een hoedje doen schrikken, ha ha! We weten het nog niet zeker, maar waarschijnlijk wordt Blind de volgende single. Daar maken we op dit moment in ieder geval een videoclip bij.”

WiM: Jullie show in de kleine zaal van De Melkweg was zo snel uitverkocht, dat deze naar de grote zaal is verplaatst. Gebeurt dat elders in Europa ook?
Anderson: “Het hele idee achter deze tournee is dat we de kleinere zaaltjes bespelen, zodat we later in het jaar terug kunnen komen naar de grotere zalen, dus zo’n verschuiving is wel okee. Gebeurt elders ook. Maar het mag voor deze specifieke tournee nog nergens te groot gaan worden.”

WiM: Wat kunnen de bezoekers verwachten?
Anderson: “We gaan proberen een stadion in een club te proppen en voluit te gaan blazen. Chaos en emotie, we gaan mensen laten huilen, laten schrikken en elkaar laten knuffelen en hopelijk volledig onthutst achterlaten.”

WiM: Dan ben ik die avond waarschijnlijk te herkennen aan de traan in mijn ogen.
Anderson: “Ik zal The Crow aan je opdragen.”

HURTS speelt 30 maart in een uitverkochte grote zaal van De Melkweg en keert 21 november terug voor een optreden in Vredenburg Leidsche Rijn te Utrecht. Het album Exile is nu verkrijgbaar.