×

Interview

11 februari 2014

Interview: Gary Numans versplinterde geest

Geschreven door: Edgar Kruize

Label: V2

Afgelopen weekend startte Gary Numans Europese tournee ter promotie van zijn album Splinter (Songs From A Broken Mind) in Tel Aviv. Vrijdag staat hij in De Melkweg. WrittenInMusic sprak de man die aan de basis heeft gestaan van industrial, electropop en zelfs hiphop. Hij blijkt zijn eigen muzikale erfenis pas recent onder ogen te durven komen.

WiM: De laatste keer dat je in Amsterdam optrad was zo’n acht jaar geleden. Hoe verhoudt je show van nu zich tot destijds?
“Boven alles heb ik nu vooral veel meer plezier in het optreden en voel ik me zekerder op het podium. Iets wat pas de laatste paar jaar gegroeid is. Daarvoor zat ik liever veilig in de studio. Ik weet nu dat ik sterk materiaal om mee op te treden heb en daar ligt dan ook de nadruk op. Ik ben geen retro act. Dat wil ik ook niet zijn. Voor de herkenbaarheid zal ik er natuurlijk wel een aantal oude nummers in verwerken. Maar allen met een moderne bewerking die bij de muziek past die ik nu maak. Het optreden is zeker geen retro show.”

Gary NUmanWiM: Je benadrukt dat wel heel erg. Ben je bang dat je in dat hoekje gedrukt wordt?
“Ik heb mijn hele carrière altijd naar voren toe gewerkt, met weinig interesse voor hetgeen ik heb gedaan. Tot het punt dat ik me er zelfs een beetje voor schaamde. Als mensen aan mij denken, denken ze toch vooral aan de hits van vroeger. Ik… heb daar lang maar moeilijk me om kunnen gaan. Weet je wat het is? Als artiest ben ik altijd het meest enthousiast over wat ik net heb gemaakt, omdat ik vind dat het altijd een stap beter is dan wat vooraf ging. De laatste paar jaar pas, realiseer ik me dat ik best trots mag zijn op wat ik heb bereikt met mijn muziek.”

WiM: In 2003 bracht je het dubbelalbum Hybrid uit, waarop je ouder werk in een modern jasje stak. Is dat album wat betreft de manier waarop je naar je oeuvre keek een kantelpunt geweest?
“Nee, zeker nog niet. Ik wist destijds niet zo goed wat ik van dat album moest vinden. [lacht] Nu nog steeds niet trouwens… Het moment waarop bij mij persoonlijk iets op zijn plek viel, was in 2009. Ik was door Nine Inch Nails gevraagd om als speciale gast op te treden tijdens hun show en toen ik backstage stond vertelde Trent Reznor het publiek op heel emotionele manier wat mijn muziek voor hem had betekend en hoe zijn band er zonder mij nooit was geweest. Dat raakte me enorm en voor het eerst viel bij mij het kwartje dat ik echt een plek heb in de muziekgeschiedenis.”

WiM: Echt waar? Je plek in de muziekgeschiedenis is toch op meerdere vlakken algemeen bekend? Eigenlijk is elke elektronische stroming wel langs jouw werk van eind jaren zeventig, begin jaren tachtig te herleiden. Van industriel tot moderne popmuziek. Zelfs hiphop, de eerste breakdancers in New York deden hun kunstjes op jouw beats.
“Daar ben ik me serieus nooit van bewust geweest, tot de laatste paar jaar. Nog steeds wil ik niet als retro act gezien worden en dus voel ik me niet zo heel comfortabel met dergelijke zaken. Zelfs al wordt het me steeds vaker verteld. Liefst focus ik me op nieuwe ideeën en op de dingen die ik nog wil doen.”

Numan is een beetje een vreemde vogel als je met hem praat. Vriendelijk, maar afstandelijk. Een beetje nerveus en niet goed aanvoelend waanneer hij in herhaling valt. Dat is deels toe te wijzen aan de (milde) vorm van Asperger die hij heeft, een stoornis in het autistisch spectrum. Daarnaast heeft hij zichzelf relatief recent door een depressie heen moeten werken. Vragen daar over gaan hem duidelijk niet in de koude kleren zitten, maar zijn onvermijdelijk als je het over zijn nieuwe album hebt dat een direct resultaat van die depressie is. “Het Splinter album was relatief makkelijk om te schrijven”, zo lacht hij. “Was die periode toch nog ergens goed voor. Normaal kostte het me heel veel tijd om met iets te komen dat precies was zoals het in mijn hoofd moest klinken. Ditmaal was het een behoorlijk organisch proces. Alsof het er gewoon uit stroomde.”

Gary-Numan-Splinter-flyerWiM: Splinter (Songs From A Broken Mind) is dan ook een van je sterkste albums. In ieder geval een van de meest consistente.
“Dank je. Dat vind ik zelf ook en daarom wil ik er ook graag veel van spelen. De reacties zijn ook fantastisch, zowel van de pers als van fans. Dat doet me enorm goed.”

WiM: Als argeloze luisteraar wist ik aanvankelijk niets van je depressie en vond ik de teksten al aangrijpend. Nu ik dat wel weet, verklaart het veel. Je komt als een redelijk gesloten man over, vind je het dan niet moeilijk om op die manier toch open te zijn?
“Mijn muziek was al nooit heel vrolijk, het valt misschien niet eens op. Depressie is een gek iets. Het slaat uit het niets toe. Tenminste, zo lijkt het. De tekenen waren er al langer, ik herkende ze alleen niet als zodanig. De laatste jaren is mijn leven enorm veranderd. Gemma (zijn vrouw – red.) en ik zijn ouders geworden en we zijn dol op onze kinderen. Maar het ouderschap vraagt je om aandacht te verdelen en ik probeerde ondanks dat stug door te gaan met leven zoals ik al die tijd al had gedaan. Maar als vader kan je jezelf niet dagenlang, of al is het maar urenlang, in een studio opsluiten. Dus je moet creatief zijn in kleine blokjes tijd en dat vreet. Het was een opeenstapeling van kleine dingen. Creatief, maar ook alle bureaucratische gedoe waar we doorheen moesten om in Amerika te kunnen wonen. Onderwijl ging het met mijn vrouw ook niet goed en we zakten in feite samen geestelijk weg. Gek genoeg heeft het even geduurd voor ik hulp zocht en toen was het eigenlijk al te laat. Maar de medicatie heeft me er weer bovenop geholpen.”

WiM: Je hebt nu een Amerikaanse verblijfsvergunning, je lijkt als ik je Twitter berichten mag geloven een gelukkig familiemens, je album is een ijzersterk geheel. Terugkijkend, zie je waar je doorheen moest nu als een negatieve ontwikkeling?
“Ik wens het in ieder geval niemand toe, ha ha. Feit is wel dat ik een gelukkig mens ben. De verhuizing naar Los Angeles, waar we nu permanent mogen wonen, heeft ons ook allemaal veel goed gedaan. In Engeland met zijn grijze en grauwe klimaat voelden we onszelf collectief vast zitten. De kinderen kunnen nu de hele dag buiten spelen. Ik loop naar buiten en geniet van de zon. Het doet daadwerkelijk iets met je als je altijd zonneschijn hebt. Je voelt je oprecht beter. Het leven is goed.”

WiM: Geen angst dat je terugvalt een depressie in?
“De behandeling heeft geholpen en – hoewel ik mezelf toch al nooit zag als iemand die een depressie kon krijgen, waarna het toch toesloeg – ik heb oprecht het idee dat het me niet nogmaals kan gebeuren. Ik ken nu de signalen en weet dat ik dat niet mag negeren. Zodra het ook maar enigszins die kant op dreigt te gaan zal ik meteen ingrijpen.”

WiM: Je album is nu uit en je bent op tour. Wat zijn de verdere plannen?
“Ik ben in een enorme creatieve piek. Tussen de shows door werk ik aan een soundtrack voor een film en aan het eind van de tour hoop ik direct met de opnames voor een nieuw album te kunnen beginnen. Dat zal dan hopelijk in 2015 uit kunnen komen. Ik barst van de ideeën en die moeten er uit. Daarnaast ben ik natuurlijk ook fulltime vader. Ik mis mijn kinderen enorm als ik op tournee ben, maar ze moeten naar school en kunnen dus niet mee. Gelukkig zijn ze nu op een leeftijd dat ze me in de studio vaak gezelschap houden. Een van mijn dochters is zelfs op die soundtrack waar ik aan werk te horen.”

WiM: Wat vinden ze eigenlijk van de muziek van hun vader?
“Ze vinden het geloof ik wel grappig wat ik doe. Maar als je het ze op de man af vraagt, zullen ze je zeggen dat ze het liefst naar Katy Perry luisteren.”

WiM: Dan kan jij hen tenminste zeggen dat zonder jouw muziek Katy Perry óók anders geklonken zou hebben.
“Begin nou niet weer…”

Gary Numan staat vrijdag 14 februari in De Melkweg. Het optreden is nog niet uitverkocht.