Dat afrobeat zich prima met de postpunk muziek uit de jaren tachtig mengt is in tal van voorbeelden te benoemen. The Police deed dit op een commerciële wijze, Talking Heads meer kunstzinnig, maar ook excentriekelingen als Public Image ltd. maken hier onbeschaamd gebruik van. Ibibio Sound Machine heeft zijn oorsprong in Nigeria en wordt door de in het muziekcentrum Londen woonachtig vocalist Eno Williams gevormd. Natuurlijk vergeet ze haar roots niet, maar op hun derde plaat eigenen de westerse invloeden zich een steeds dominantere rol toe. In normale omstandigheden bevolkt de band met acht man het podium, maar kijk er niet vreemd van op als zich hier gedurende het optreden nog een aantal gastmuzikanten bijvoegen. Het is een heerlijke kolkende massa, die als een bruistablet alle problemen eventjes naar de achtergrond loost.

Eno Williams is hier tekstueel minder politiek actief dan op Uyai. Het is allemaal een stuk universeler, de thuisland problematiek staat minder op de voorgrond. Het is voornamelijk een warm tot dansen oproepend gezelschap, welke de menigte heerlijk wil laten zweten. Het roept bij mij aangename herinneringen aan de Nijmeegse Zomerfeesten van jaren geleden op. Minder commercieel qua opzet, en meer op de grote culturele massa gericht. Daar staan veel sterker soortgelijke internationale tradities centraal. Met een overschot aan blaasinstrumenten, keyboards en percussie laat deze soulvolle hogepriesteres je met deze aangename ceremoniële sessie kennis maken, Doko Mien genaamd, vrij vertaald betekent dit in het Engels Tell Me.

Het zwaar door eighties keyboards bewerkte I Need You to Be Sweet Like Sugar (Nnge Nte Suka) krijgt een herhalende pompend groovend funky vervolg. Gitarist Alfred ‘Kari’ Bannerman kan met zijn eigenzinnige spel en ervaring bekende collega’s aardig wat bijleren. Met het nodige gemak mengt hij zich dominerend op de voorgrond. Niet vreemd dus dat hij zich al vanaf de jaren zeventig in de veelzijdigste projecten stort. De blazers introduceren zichzelf en staan voor assistentie gereed. Eno Williams krijgt verbale soul ondersteuning met van Jaelee Small en Chantal Brown. Vetter kunnen ze niet opstarten.

Dat ze net zo gemakkelijk naar dansbare souldisco met diepe bas omschakelen bewijzen ze met Wanna Come Down. Het is bewonderenswaardig dat ze hiermee niet grootheden uit het desbetreffende tijdperk in de weg lopen. Ze onderscheiden zich met hun persoonlijke benadering overduidelijk van andere acts. Disco is al tijden niet meer zo smakelijk geserveerd. Vintage gedateerde futuristische cybergeluidjes versieren als kleurrijke slingers het meer uptempo Tell Me (Doko Mien). Ze mixen echte instrumenten met kunstmatige klanken, waartussen de scheidingslijn amper zichtbaar is. Ruimte voor een donkere sfeervolle benadering is er in het dromerige I Know That You’re Thinking About Me. Als eenarmige slagwerkers leveren ze een statisch ritme af, minder gebruikmakend van veelzijdige percussie mogelijkheden, maar alles in dienst van de dreigende track. Max Grunhard gooit er met zijn saxofoon nog new wave blaaspartijen doorheen, om zorg te dragen dat het niet in een nikszeggende fade out afsterft.

I Will Run heeft raakvlakken met Where The Street Have No Name van U2. Je kan het schaamteloos ontkennen, bij mij wordt het als een groot compliment binnengehaald. Hopelijk doen de Ierse heren er niet moeilijk over, maar incasseren ze het met respect en trots. De tango is de basis in Just Go Forward (Ka I So), maar al snel hoor je er weinig meer van terug. Je struikelt over Shaft achtige filmtunes. Zo lijkt het net dat je opeens midden in een foute nagesynchroniseerde gevechtsfilm bent beland. Dat daarin Alfred Bannerman ten tonele verschijnt is altijd prachtig. Hij is over de hele linie weinig in beeld, maar hierdoor zijn de spaarzame optredens alleen maar sterker.

De nog in de kinderschoenen staande She Work Very Hard housebeat zit in het duistere schemergebied tussen postpunk en synthpop. Vervolgens is het al snel weer party time. Ibibio Sound Machine beschouwt het niet als meerwaarde om in de deprimerende neerslachtigheid te blijven hangen. Een wereld bewoont door vrouwelijke huishoud robots waarbij rook uit de scharnieren komt, met voor de kunstmatige ogen een rood geletterd Information Overloaded balkje. De angst van een teveel eisende maatschappij. Om daar dan toch weer die funky twist aan te geven is erg gaaf, waarna de smerige rockende gitaarsound het weer allemaal ontregelt.

Nyak Mien heeft een net te hoog blijheid en vrolijkheid gehalte. De stoelendans tussen stukjes ska en Latijns- Amerikaanse fragmenten vergt veel van de danspartners en heeft een vermoeiende uitwerking. Anderzijds, met een paar glazen Malibu Coconut als opwarmertje, hou je jezelf wel staande. Toch krijg ik de indruk dat ze hierbij wel de gemakkelijkste weg vervolgen. Het zweverige Kuka intro mag achterwege blijven, het voegt weinig tot niks aan de indringende opvolgende gothic sound toe.

Psychedelisch wegdromend vervolgen we de Guess We Found a Way zomerbries trip, welke zich prima als titelstuk voor een bewerkte vintage James Bond film leent. Zwoel, sensueel, maar ook stoer. De Afrika verwijzingen komen nog het beste bij het jazzy Basquiat tot zijn recht, waarbij een vingervlugge pianist het voorbereidend werk aanlevert. Het muzikale duel welke de bassist met de helder spelende gitarist aangaat, wint de bassist overtuigend. Als toegift volgt een instrumentale bandintroductie. En om eerlijk te zijn, de namen voegen weinig toe, bij de aankondiging van de volgende muzikant, weet het merendeel van het publiek de vorige al niet meer te herinneren. Ibibio Sound Machine is klaar voor het naderende mooie weer. De jurkjes mogen weer uit de kast.