Sumach Ecks begon jaren geleden als rapper onder zijn eigen naam. Sinds zijn gastvocalen op Flying Lotus track Testament verruilde hij de raps voor meer melodieuze zang en op zijn albums ging dat gepaard met een nog grotere transformatie. Rock, psychedelica, dub en wereldmuziek werden tot één geheel gesmeed, met producties van onder andere Flying Lotus en The Gaslamp Killer. Een eigen geluid was geboren, maar door de diverse producties was het wel een geluid waar geen lijn in te ontdekken viel: jazz punk, dub, soul, funk, rock, hiphop en wereldmuziek. Van alles een beetje, soms klonk het glad en dan weer rauw. Op de kale, intieme momenten viel des te meer op dat Sumach geen geweldige zanger is. Op zijn best klinkt hij rauw en emotioneel, maar op zijn slechtst klinkt het kinderlijk en jankerig.

Een duidelijke sfeer en muzikale lijn heeft hij op het zelfgeproduceerde Callus wel gevonden, maar dit maakt de muziek er niet meer toegankelijk of minder experimenteel op. Het album is compleet in het rood opgenomen en klinkt erg lo-fi. Een kapotte-speakers geluid dat doet denken aan Beastie Boys Check Your Head, maar qua donkere, psychotische uitwerking zeer eigenzinnig klinkt . Het is een mix geworden van onder andere: dub, industrial, noise, darkwave, punk en psychedelica. Al beperkt het zich zeker niet alleen tot die genres om een homogeen donkere, wanhopige sfeer te creëren. Zo neigt The Kill heel erg naar funeral doom-metal en is de Amen-break niet ver weg op het drum and bass-achtige Krishna Punk. Hoewel donker, een toegankelijk dansnummer is er ook in de vorm van cybergoth-stamper Devils. Gitaarpartijen op het album komen uit onverwachte hoek, namelijk ex-The Cure lid Pearl Thomson. Toch is zijn gitaarspel niet altijd sfeerbepalend, maar ook subtiel dronend en feedbackend op de achtergrond. Als het dan toch op de voorgrond treedt klinkt het gelijk punky en vol noise-uitbarstingen.

Het concept van dit album is beter voelbaar in sfeer dan tekstueel. De razernij en wanhoop druipen van de muziek af, maar het heeft ook zeker zijn weerslag op de emotionele vocalen. Dan klinken ze woedend, dan weer depressief en verslagen. “Once in a while I feel I crack” klinkt de vocale mantra in het logisch getitelde Maniac Depressant , in The Jinx klinkt geloofsargwaan door met “don’t let the church entice you” en met “I was never meant to be this fucked up” klinkt er zelfwalging door in Shakin Parasites – tevens het langste lied van het album. Vaak krijgt de luisteraar het gevoel data hij niet alleen voor zichzelf spreekt, maar voor de gehele samenleving. Issues zoals depressie, slechte werkomstandigheden, God en zelftwijfel spreken ons allemaal aan. Toch ligt daar ook de valkuil, hierdoor klinkt het al gauw cliché Zal Sumach dit weten?  Is dat de grote reden waarom dit album zo wanhopig klinkt? Een gevecht zonder kans op een goed einde? Hoe dan ook, het zorgt voor een bijzondere luisterervaring.