In de Brusselse prachtzaal Flagey liet GoGo Penguin gisteravond maar weer eens horen wat voor een geweldig trio ze toch zijn…..

Het blijft een bijzonder gegeven om de zo bekende soundtrack voor de documentaire/film Koyaanisqatsi, geschreven en uitgevoerd door Philip Glass, geheel nieuwe muziek mee te geven. Wordt die muziek dan net zo goed als hoe we die in ons hoofd hebben verweven met de beelden van de film?

Het was de uitdaging die de jonge mannen van GoGo Penguin aangingen met het maken van nieuwe muziek bij de documentaire/film die door regisseur Godfried Reggio in 1982, met de hulp van producent Francis Ford Coppola, de wereld veroverde. Natuurlijk is de wereld alweer een stuk verder naar de kloten geholpen als we de beelden van de natuur en de ver industrialiseerde wereld, die zo briljant in de film door elkaar versneden zijn, zien. Dus je zou naast de muziek ook nog heel goed de film een update kunnen geven, maar dat terzijde. Daarnaast zijn de mannen van GoGo Penguin te jong zich bewust te zijn van de impact die de film had toen deze uitkwam. Dus alles is in deze gerechtvaardigd.

De beelden van de verstilde pracht van de natuur met daarnaast de haast van de stad, de vervuiling van de industrie, de vrijwel constante hectiek van het leven zijn zeer treffend in beelden omgezet is een uitgelezen mogelijkheid om daar muziek op los te laten. De mannen uit Manchester hebben er een eigenzinnige draai aan gegeven. De muziek werd geschreven in de aanloop van hun derde album Man Made Object, het album dat hun tot wereldfaam bracht. De drive en ambitie van hun tweede album V2.0, het album dat hen echt als heel speciaal op de kaart zette, krijgt op soundtrackscore een verpletterende meerwaarde.

Het blijft een opvallend fenomeen hoe het drietal met hun eigenzinnige muziek in zo een korte tijd de wereld veroverde maar ook met de muziek van Koyaanisqatsi bewijzen ze van een andere muzikale wereld te komen. De muziek klinkt zeker als GoGo Penguin: De dragende pianolijnen van Chis Illingworth, soepel dragend met de linkerhand en lekker stevig prominent met de rechter, de duwende en trekkende, immer groovende baspartijen van Nick Blacka en die onnavolgbare, volop door electronic geïnspireerde drummotieven van Rob Turner, blijven een groot genot om naar te luisteren.

De muziek die ze schreven voor Koyaanisqatsi is anders als wat ze op hun albums doen. De muziek heeft die rijke melodieschakering die het trio zo aantrekkelijk maakt maar heeft daarnaast een uitgestrektheid die vooral Illingworth de ruimte geeft weer eens te laten horen wat voor interessant pianist hij toch is. De muziek sluit fraai aan op de beelden zonder te voorspelbaar te worden. Het begin van de film met de natuurbeelden krijgt de indringende GoGo Penguin sfeer mee die aan de ene kant naar melancholiek optimistisch (je haalt het regenachtige Manchester nooit uit de mannen natuurlijk) gaat en aan de andere kant die nadrukkelijk electronic en pushy daadkracht die Blacka en Turner in zich hebben. Het creëert heel mooie versmelting met de beelden.

Op het moment dat de stad en de industrie in beeld komt veranderde de muziek naar drukker, gejaagder die in een ronduit subliem stuk muziek leidt. Vanuit de basis opgezet met een geniale bas lijn van Blacka (op de elektrische bas, die je bijna nooit bij Blacka ziet), door Illingworth met de rechterhand al net zo virtuoos doorgezet op de piano en met Tuner die daar briljant in anticipeert wordt er een heel dik stuk muziek gespeeld wat zijn weerga niet kent. In een heerlijk opwindende opbouw climax wordt er een welhaast tranceachtige sfeer gecreëerd waarbij de beelden ultiem in de muziek versmelten en je even helemaal los van de wereld komt.

Dit is GoGo Penguin op de toppen van hun kunnen, dit is electronic jazz zoals deze hoort te zijn. Een apotheose op een avond die een GoGo Penguin liet horen die meer dan ooit de diepte in ging, zichzelf van een fraaie andere muzikale kant liet horen tegelijkertijd aangaf dat de muziek die de mannen maken nog zoveel stretch heeft dat we de komende jaren nog heel veel meer moois van deze mannen kunnen verwachten. Wat een prachtavond!