Het duo Glockenspiel doet al een tijdje mee in de muziekwereld, maar met het album Dupleix hopen ze een groter publiek te kunnen bereiken. Een album met slechts vijf nummers. Vijf nummers die ingewikkeld zijn. Het is een mix van ambient en improv. Je hoort dat tijdens de opnamen iemand een beat opzette, Steve d’Enton er bij begon te drummen en Adrian Dollomore het nummer opvulde met zijn gitaar. Het klinkt als een jamsessie. Ontspannen, vrij en geen zorgen.

Larven is de opener van het album. Een nummer dat je flashbacks bezorgt naar het Music For Airports album van Brian Eno. Het is typische ambient. Kleine, zachte en kalmerende klanken. Alleen heeft Glockenspiel met Steve d’Enton een drummer van wereldklasse. Hoewel hij continu hetzelfde ritme lijkt te drummen, verandert er erg veel. Een klein effect op de ene slag of een extra slag, alles doet hij om de aandacht bij de drums te houden. Dupleix is het enige nummer op het album dat qua tijd echt ambient is. Bijna twaalf minuten van pure rust. Het nummer zit erg goed in elkaar: sterke drums, afwisselende effecten en dan komt de gitaarpartij van Adrian Dollomore. Een Sonic Youth sound. Een sterke combinatie.

De overige nummers hebben een hoger tempo. Zeer experimentele indie, die je niet verwacht op een ambient album. Het is niet zo interessant als de eerste twee nummers.  Dat komt doordat het te simpel is. De klanken zijn er, maar er ontbreekt iets. Zang of een opvallend instrument is wat deze muziek nodig heeft, want helaas heeft deze soort experimentele indie niet genoeg om de aandacht vast te houden.

Glockenspiel heeft geprobeerd om een nieuwe draai te geven aan ambient en dat is niet helemaal gelukt. De eerste paar  nummers zijn van topklasse. Helaas worden die overschaduwd door de tekortkomingen van de rest van het album.