Gary Numan in Melkweg zeker geen retro-act

Label: V2

“Het optreden is zeker geen retro show”, zo benadrukte Gary Numan toen WrittenInMusic hem onlangs sprak met het oog op de tournee die hem vrijdagavond 14 februari naar de grote zaal van de Amsterdamse Melkweg bracht. Numan had gelijk. Al zal dat retrolabel met dank aan sommige bezoekers nooit meer helemaal van hem afweken.

Want hoe je het ook wendt of keert en hoe goed Numans nieuwe album Splinter (Songs From A Broken Mind) ook is, een groot deel van het overwegend oudere publiek zit toch te wachten op werk dat ze kennen. Tot op het gênante af. Mensen die het hele optreden niet in beweging komen, bij de Tubeway Army-hit Are Friends Electric? ineens naar voren beuken, heel uitbundig gaan staan dansen en zingen en daarna tevreden en wel weer richting bar verdwijnen. Terwijl er onderwijl ook nog wel wat stevig verbouwd werk van ‘goud en oud’ album The Pleasure Principle voorbij komt (Metal, Films) waar – want onherkenbaar – niet op gereageerd wordt.

Natuurlijk is het ieders goed recht om te genieten van een concert hoe hij of zij dat wil, maar het zal niet zijn wat Numan voor ogen heeft gehad. En is ook onterecht, want zijn nieuwe materiaal mag er zijn. Niet voor niets is het overgrote deel van het optreden gevuld met nummers van het genoemde Splinter (Songs From A Broken Mind) en het zijn ook goeddeels die tracks die voor de hoogtepunten zorgen. Van het vroeg in de set geplaatste I Am Dust tot het swingend slotstuk van de eerste set Love Hurt Bleed. Numan is in vorm, beukt, glijdt, danst en zweeft over het podium alsof hij voor een immens stadion staat te spelen en zijn band is een strak geoliede machine. Soms wellicht iets te strak geolied en ‘clean’ klinkend voor een liveshow en dat doet her en der in de set afvragen of alles wat Numan en zijn band brengen wel helemaal live is. Ook vocaal. Dat laatste werpt op zich wel een kleine smet op het verder energieke en puike optreden van de man wiens muziek aan de basis heeft gestaan van veel populaire stromingen en die artistiek momenteel een ontegenzeggelijke piek beleeft en die uiteindelijk met de afsluitende nieuwe track, het machtig opgebouwde My Last Day, de Melkweg tot de achterste rijen weet te beroeren.