×

Recensie

Electronic

11 juni 2019

Flying Lotus

Flamagra

Geschreven door: Steven Frölke

Uitgebracht door: Warp

Flamagra Flying Lotus Electronic 3.5 Flying Lotus – Flamagra Written in Music https://writteninmusic.com

Flying Lotus staat voor chaos. Zijn muziek wordt wel eens onder de IDM geschaard, een afkorting voor “Intelligent Dance Music”. Geweldige genrenaam, toch? Pretentieuzer kan bijna niet, en dan vraag ik me ook nog eens af of er ooit iemand heeft gedanst op de muziek (en hoe zou die dans er dan uitzien??). Hoe dan ook, ik weet niet of je intelligent moet zijn om Flying Lotus te kunnen luisteren, maar ik weet wel dat het niet altijd even makkelijk is om een album van begin tot eind te luisteren – waarmee ik niks af wil nemen van de genialiteit. Los Angeles is een essentieel werk in de IDM-geschiedenis, Cosmogramma is een monumentaal album in de FlyLo-discografie, maar alle albums van de man achter Flying Lotus, Steven Ellison, hebben één gemene deler: je luistert ze niet even gemakkelijk op de zondagochtend terwijl je de kruiswoordpuzzel aan het maken bent, en je ook nog wat wil meekrijgen van de fluitende vogeltjes buiten.

Flamagra is het eerste album van Flying Lotus dat enigszins met die traditie breekt. Ellison levert aardig in op complexiteit, en het eindproduct valt wat lichter op de maag. Wat komt er daarvoor in de plaats?

En met die vraag leg je de vinger op de zere plek. Antwoord: ik heb geen idee. Een van de sterkste karaktereigenschappen van eerdere klassiekers van Flying Lotus was cohesie, focus. Het gevoel dat je de plaat op de platenspeler kan leggen, en hem er pas af mag halen als de conclusie voorbij is. Flamagra is verreweg het langste album van Ellison, en hoewel hij precies zo’n artiest is van wie je een lang album zou kunnen slikken, gaat het bij het nieuwe project een beetje mis. Niet omdat de muziek op de plaat zo matig is, maar het album lijkt met elk nummer een nieuwe thematische weg in te slaan zonder die goed uit te werken. Nu krijg je meer het gevoel alsof je de naald van je platenspeler op elk willekeurig punt van het album los kan laten: er lijkt toch niet echt een belangrijke volgorde in de plaat te zitten.

Flamagra valt het best als je hem interpreteert als een hiphop-beattape, à la J Dilla’s Donuts. Losse beatsnippers die snel na elkaar voorbijkomen, flarden van ideeën uitgespreid over een album. Die potentie wordt nog meer bevestigd wanneer Tierra Whack en Denzel Curry langskomen op Yellow Belly en Black Balloons Reprise, die fantastische tracks afleveren. Op eerstgenoemd nummer creëert Tierra Whack een volledig unieke setting, die je eigenlijk nooit eerder in de hiphop hebt gehoord. Perfect passend bij de buitenaardse bliepjes en boepjes van de bizarre beat, rijmt ze een minstens even bizar vers bij elkaar, met aan assonantie geen gebrek.

I’m a firm believer, Bible reader, very eager brain feeder
Heard you need a visa, don’t desert your leaders
Rare like a purple beetle, I’m Teresa, nice to meet ya
Bye Felicia, diarrhea, I’ma die just like Aaliyah

Het daaropvolgende Black Balloons Reprise is een pure rapbanger om in te lijsten. Denzel Curry is in vorm, en flowt heerlijk over een rauwe en pure hiphopbeat, dat overigens erg veel gemeen heeft met Kendrick Lamars The Blacker The Berry. Dan volgt het vreemde Fire Is Coming, waarin filmregisseur David Lynch een angstaanjagend, bizar en spannend verhaal opleest, onder begeleiding van een duistere productie, met mysterieus geruis en geklik, terwijl de stem van Lynch wordt bewerkt tot die van een duivels wezen in een horrorfilm. Het middenstuk van het album vormt eindelijk een naadloos op elkaar aansluitend (deel van het) geheel, en laat verlangen naar meer in dezelfde trant.

Veel van de muziek op Flamagra had zeker niet misstaan op eigenlijk alle voorgaande albums van Flying Lotus, en dat is gewoon een groot compliment. Het typische FlyLo-geluid – jazzy instrumentale hiphop, met een psychedelische nasmaak – is overal op de plaat te vinden. Het mooie van typische Flying Lotus-muziek is dat er altijd zo’n geheimzinnig, mysterieus en onheilspellend randje aan kleeft. Het grote probleem blijft dat het allemaal veel meer had kunnen zijn. Nou hoeft het helemaal niet erg te zijn om op een album voortdurend van het ene idee naar de volgende impuls naar een nieuwe reflex te schieten – zie het geweldige Drunk van Ellisons partner in crime Thundercat – maar op Flamagra lijkt het geen bewuste keuze te zijn, maar meer een gevolg van een gebrek aan concentratie. De vingerafdrukken van die Thundercat zijn trouwens net als op You’re Dead! weer overal op het album te vinden: de basgitaarvirtuoos wordt gecrediteerd als schrijver op twintig van de zevenentwintig nummers. Daarnaast komen legendes als Herbie Hancock en George Clinton ook nog stilletjes voorbij; laat dat een indicatie zijn van het respect dat Flying Lotus in verschillende genres heeft afgedwongen met zijn eigenzinnige stijl. Des te meer doet het pijn dat dit toch best aardige album wat minder zal worden herinnerd dan Cosmogramma, Until The Quiet Comes en You’re Dead!. De pieken van Flamagra versterken elkaar niet, en maken ook de dalen niet minder diep.



  1. Heroes
  2. Post Requisite
  3. Heroes In A Half Shell
  4. More
  5. Capillaries
  6. Burning Down The House
  7. Spontaneous
  8. Takashi
  9. Pilgrim Side Eye
  10. All Spies
  11. Yellow Belly
  12. Black Balloons Reprise
  13. Fire Is Coming
  14. Inside Your Home
  15. Actually Virtual
  16. Andromeda
  17. Remind U
  18. Say Something
  19. Debbie Is Depressed
  20. Find Your Own Way Home
  21. The Climb
  22. Pygmy
  23. 9 Carrots
  24. FF4
  25. Land Of Honey
  26. Thank U Malcolm
  27. Hot Oct.