×

Recensie

Electronic

16 maart 2017

Depeche Mode

Depeche Mode

Spirit

Geschreven door: Edgar Kruize

Uitgebracht door: Sony Music

Spirit Depeche Mode Electronic 3.5 Depeche Mode – Spirit Written in Music https://writteninmusic.com

“We’re going backwards
Armed with new technology
Going backwards
To a cavemen mentality”

Depeche Mode is niet bepaald de meest politieke band die er is. Tenminste, in het verleden heeft de band maar mondjesmaat politieke statements gemaakt, denk aan nummers als de anti-oorlog protestsong People Are People of de zedenschets over de zakenwereld Everything Counts. Maar verder zijn het toch vooral menselijke thema’s als seks, verdriet, liefde, dood en religie die in het werk van de electropoppioniers de boventoon voeren. De slepende en broeierige single Where’s The Revolution die het nieuwe album Spirit vooraf ging, gaf al een indicatie dat Depeche Mode ditmaal wel de politiek opzoekt. Albumopener Going Backwards is een definitieve bevestiging. Depeche Mode heeft iets te zeggen over de stand van zaken in de wereld.

Wat altijd heel knap is geweest aan het werk van Depeche Mode, is dat hierin vanuit de kou van een digitaal geluidspalet door menselijke emoties warmte is gegoten. Uiteraard is het de warme bariton van frontman Dave Gahan die daarbij ontegenzeggelijk helpt, maar het zijn ook de arrangementen en de oer-menselijke teksten (voorheen vooral van Martin Gore, inmiddels schrijft Gahan ook mee) die het werk langs de ziel laten schuren. Anno 2017 wordt daarbij op veel nummers niet zozeer naar de emoties van een individuele mens gekeken, maar naar die van de mensheid. Going Backwards start enigszins onheilspellend en de direct als Depeche Mode herkenbare synthpartijen dragen daaraan bij. Zodra de (analoge) drums invallen is het een mokerslag. De mensheid holt zichzelf uit in een zucht naar meer. Technologie die ons in feite vooruit zou moeten helpen, maakt alleen maar dat de ware aard van de mensheid wordt blootgelegd. In één van de schaarse politieke statements uit het verleden, The Landscape Is Changing van Construction Time Again uit 1983, is in feite al de voorzet gegeven. “I don’t care if you’re going nowhere, just take good care of the world”, zo klinkt het daarin. 34 jaar later laat Depeche Mode het hoofd hangen. “We have not evolved, we have no respect, we have lost control.”

Maar het is niet alleen Depeche Mode dat het hoofd laat hangen, het is de mensheid in het algemeen. In een wereld waarin het Verenigd Koninkrijk worstelt met een Brexit, waarin Trump in de Verenigde Staten aan de macht is gekomen en zelfs waarin de Nederlandse politiek in al zijn voegen kraakt, doet niemand iets. Dat is de boodschap van de tweede track. “You’ve been kept down, you’ve been pushed ‘round / You’ve been lied to, you’ve been fed truths.” En we laten het allemaal gebeuren, maar ook artiesten houden hun mond. Het is bijzonder dat artiesten in de tijd dat George W. Bush president was in Amerika bijna over elkaar heen buitelden om iets te roepen over de politiek. Nu is het – een handvol uitzonderingen daargelaten – stil. Gek dat uitgerekend een band waarvan je het niet verwacht tot revolutie oproept. Als losstaande track werkt het minder goed dan hier, waar het een pakkende brug is tussen de opener en het segment dat erna komt, zoals het muzikaal iets minder pakkende (een beetje naar de laatste Soulsavers neigende) The Worst Crime en het door de vervormde vocalen lastig beluisterbare maar wel fantastische Scum. Een heel vreemde track, daar de vocalen en muziek gevoelsmatig niet ‘uitlijnen’ maar op het moment dat je hoofd er in meegaat werkt het perfect. Een track die een andere denkwijze vraagt en een andere denkwijze/visie op het leven is hoe dan ook de onderliggende boodschap van het album. Slim gedaan.

Vanaf dit punt wordt het inhoudelijk minder politiek. Het kille You Move is weer eens een nummer over intermenselijke relaties en ook muzikaal grijpt het terug op de wat oudere Depeche Mode vibe uit de jaren tachtig. Desalniettemin klinkt het enorm fris en dat geldt voor meer nummers die teruggrijpen op ander 80s-geluid van de band, zoals bijvoorbeeld So Much Love en No More (This Is The Last Time) en ongetwijfeld potentiële singles, want enorm catchy en radiovriendelijk. Als de Nederlandse radio tenminste wat vaker Depeche Mode zou draaien. Absoluut hoogtepunt op het album is Cover Me, dat als een electroballad start en al hypnotiserend met verve en grandeur uitbouwt. Het instrumentale synthstuk op het eind is werkelijk fantastisch, hier is een band te horen die niet onder doet voor de groep die 27 jaar geleden het meesterwerk Violator afleverde. Ook heel fraai opbouwend is de door Martin Gore gezongen afsluiter Fail, die de luisteraar weer terugbrengt naar de pessimistische start van het album. Gore windt er geen doekjes om:

“Our souls are crooked
Our minds are messed up
Our consciences bankrupt
We’re fucked”

Zelden eindigde een Depeche Mode plaat dusdanig in mineur. Maar de muzikale uitvoering is majestueus. Wat het nummer eigenhandig doet, is het Spirit-album met roestige spijkers in je hart timmeren. Juist door deze desolate uitsmijter laat Spirit je niet meer los, waar voorganger Delta Machine wel gewoon goed was maar vooral degelijk, binnen de lijntjes (Depeche Mode volgens het boekje) en daardoor enigszins vrijblijvend. Wat Spirit ook eindelijk weer eens is, is een echt elektronisch gedreven album. Waar Depeche Mode de laatste albums hun synth en electro-roots als een laagje over meer traditioneel klinkende nummers gelegd hebben, klinkt het op Spirit precies andersom. De digitale instrumenten zijn het uitgangspunt, het analoge is er voor de details. Wellicht is nieuwe producer James Ford (van Simian Mobile Disco) daar debet aan, of misschien is het omdat de tekstuele inhoud van Spirit daar om vraagt. Het is geen makkelijk album en niet elk nummer is raak. Misschien had het om er een absolute knock-out van te maken allemaal wel iets compacter kunnen zijn. Maar Spirit is wel het eerste Depeche Mode-album in vele jaren waar in ieder geval weer iets van ambitie vanaf druipt.



  1. Going Backwards
  2. Where's The Revolution
  3. The Worst Crime
  4. Scum
  5. You Move
  6. Cover Me
  7. Eternal
  8. Poison Heart
  9. So Much Love
  10. Poorman
  11. No More (This Is The Last Time)
  12. Fail

Meer uit deze special

  1. Depeche Mode – Exciter
  2. Depeche Mode – Delta Machine
  3. Depeche Mode – Spirit
  4. Depeche Mode – Speak and Spell
  5. Depeche Mode: Tienerbandje wordt synthpophitkanon
  6. Depeche Mode – A Broken Frame
  7. Depeche Mode: Van hitkanon tot zoekend trio
  8. Depeche Mode perfectioneert zichzelf in Ziggo Dome
  9. Depeche Mode – Construction Time Again
  10. Depeche Mode: Bouwen achter de muur
  11. Depeche Mode – Some Great Reward
  12. Depeche Mode: De grote beloning
  13. Depeche Mode – Black Celebration
  14. Depeche Mode: het succes geconsolideerd
  15. Depeche Mode: de massa’s bereikt
  16. Depeche Mode – Music For The Masses
  17. Depeche Mode – 101
  18. Depeche Mode – Violator
  19. Depeche Mode: de definitieve werelddoorbraak met Violator
  20. Depeche Mode – Songs Of Faith and Devotion
  21. Depeche Mode: De jaren van het geloof en de toewijding
  22. Depeche Mode: langs de afgrond
  23. Depeche Mode – Ultra
  24. Depeche Mode: een nieuw decennium, een nieuw geluid
  25. Depeche Mode: de cirkel weer rond
  26. Depeche Mode – Playing The Angel